We zijn weer in de lucht!
Door: Eugenie
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
23 Januari 2008 | Verenigde Staten, Las Vegas
De laatste dagen naderen…we hebben nog wel een aantal hoogtepunten in het verschiet. De helikoptervlucht morgen en eten bij Nobu de avond voordat we vertrekken.
Vandaag hadden we weer een lange saaie rit voor de boeg, met een fantastische afsluiting, de Grand Canyon. Het is heel vreemd aankomen bij de Grand Canyon, je rijdt kilometers door een heuvelachtige bosrijke omgeving. Het enige signaal dat je krijgt dat je in de Grand Canyon bent is het bord Grand Canyon National Park.
Maar als toen we onze auto op de parkeerplaats hadden geparkeerd en richting de rim liepen konden we eindelijk een glimp opvangen van een van de wereldwonderen! En hoe dichterbij je kwam hoe onwerkelijker het eruit zag. Heel ver in de diepte zag je de Colorado en daarom heen één groot ravijn dat naar boven toe steeds breder werd. En hoe ver je ook keek, je zag alleen maar de Grand Canyon, magnifiek!!
Maar koud dat het er was…. en wij maar denken dat we die kou nu wel achter ons hadden gelaten. Soms waaide het zo hard dat je je letterlijk schrap moest zetten om niet omver geblazen te worden.
We zijn wel overal even gestopt om van het adembenemende uitzicht te genieten. We hebben vandaag de helft gehad, morgen de andere helft van het park.
We zitten nu in El Tovar, 10 stappen verwijderd van de rim. Heerlijk, gewoon even naar buiten lopen en kunnen genieten van zoiets unieks. Vanavond is het volle maan en dat geeft de canyon in het donker iets mystieks. De wolken er boven lichten op en in de verte zie je de contouren van de canyon zacht rood oplichten. Met recht een wereldwonder…..
Morgen lekker vroeg op om de zonsopgang in de Grand Canyon te kunnen bewonderen.
22 januari 20.22 uur
Wat een dag weer, alsof er geen einde komt aan alle hoogtepunten!!! (en vandaag toch ook wel letterlijk).
Vanochtend liep ik al vroeg langs de rim om het wereldwonder in het ochtendgloren te bewonderen. Geen mens te bekennen…alleen ik en een hele grote canyon. Wat een onwerkelijk gevoel, maar wel kippevel.
Na een klein uurtje ben ik maar eens gaan kijken of Jaques al uit de veren was. We zouden in de ochtend de rest van het park gaan bekijken. En dus reden we rond een uur of tien richting Hermit’s Rest. Het eindpunt van de route. Onderweg weer veel stops met gafe uitzichten over de canyon. Soms was het trouwens wel oppassen geblazen want er lag overal ijs en voordat je het weet gleed je uit. En dat is niet echt handig als je vlak naast een afgrond loopt…..
Onderweg hebben we ook weer wat wildlife gespot, buiten de vele raven die hier rondvliegen zagen we ook een kudde herten die rustig langs de weg aan het grazen waren.
Toen werd het tijd om richting airport te rijden voor mijn verjaardagskado: een helikoptervlucht boven de Grand Canyon. Na de nodige formaliteiten en een instructievideo moesten we wachten totdat we werden opgeroepen. We zagen de helikopters landden en ook dat er mensen in en uitgingen. De groep voor die voor ons was vertrokken zagen we terugkomen. We gingen ervan uit dat we met die helikopter zouden vertrekken. Toen zagen we echter de stafmensen gehaast naar de helikopter lopen met een waterstofzuiger. Ja hoor, er had iemand gekotst in de helikopter!!! No way dat ik in die helikopter ging!! Gelukkig kwam er een tweede en dat was degene waar we in mochten stappen. Gelukkig…..
En daar zit je dan, met een koptelefoon op waardoor de klanken van Frank Sinatra klinken met Come Fly With Me. Ik kon maar één ding denken: “vooruit met die geit”. En daar gingen we dan….wat een heerlijk gevoel (bijna net zo lekker als duiken). We vlogen laag over de bossen en zagen de schaduw van helikopter op de grond. Alleen maar bossen zo ver als je kon kijken en dan ineens……zie je de diepte van de canyon onder je en vlieg je niet meer zo laag. Wat een ontzettend gave belevenis (en de Amerikanen zouden de Amerikanen niet zijn als ze terwijl je de afgrond nadert een dramatisch muziekje draaien: Vangelis met Conquest of Paradis). Met open mond heb ik zitten kijken naar alles wat zich naast me en onder me afspeelde. Vanaf de rim is de canyon al indrukwekkend, maar dit sloeg werkelijk alles. Wat voel je je ontzettend nietig als je boven zoiets groots vliegt.
De tijd vloog letterlijk voorbij en voordat we het wisten stonden we weer aan de grond. Om het gevoel nog even vast te houden zijn we naar het IMAX-theater gegaan om daar de film over de Grand Canyon te bekijken. But nothing beats a real flight over the Grand Canyon!!!
Als afsluiter zijn we door de McDrive gereden en hebben onze Big Mac onder het genot van de zonsondergang aan de rim met uitzicht over de canyon opgegeten (tja, ergens moet de vlucht van bekostigd worden, dus maar bezuinigen op het eten ;-)).
Morgen de laatste dag van de vakantie. We rijden over de highway terug naar Las Vegas, en we nemen nog een kijkje bij de Hooverdam.
-
24 Januari 2008 - 08:40
Suus:
en dan te bedenken dat de foto's nog niet half zo gaaf zijn als in het echt..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley