Egyptische hindernisbaan
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
30 Mei 2014 | Egypte, Marsa Alam
22 mei 18.30 uur
Ik kon wel janken en deed dat dus ook! Een telefoontje van de sportarts in Papendal en mijn duikvakantie lag aan diggelen.
Op dit moment geven ze op basis van de door mij verstrekte informatie een negatief advies.
Wie had ooit gedacht dat toen ik begin maart begon te snotteren, ik eind mei niet zou kunnen duiken. Ik in ieder geval niet! Toen vorige week de uitslag kwam van het bloed en de diagnose kinkhoest viel, was wel eindelijk duidelijk waarom het zo lang duurde. Kinkhoest, de 100 dagen ziekte. Ik heb er nu zo'n
85 dagen opzitten.
Dat nieuws vanuit Papendal is dus k.., want over 1 week staat mijn liveaboard naar Daedelus gepland, op zoek naar de Oceanic white tip shark.
Er is nog 1 escape, vanaf zaterdag een hoestbui vrije week, dan zou ik nog mogen gaan duiken.
Dus daar focus ik me op! Alles wordt ervoor uit de kast gehaald: ontstekingsremmers, echina force, vitaminen, keelpastilles, keelspray. En heel veel mezelf vertroetelen, zei de huisarts.
29 mei
11.13 uur
Met een batterij aan hoestprikkel onderdrukkende middelen, keelpastilles, oordruppels etc., zit ik in de trein naar Schiphol. Bepakt en bezakt, inclusief duikspullen. Het voelt goed, natuurlijk kan het nog wel beter. Zolang ik niet teveel praat, me niet te druk maakt doet mijn lichaam wat ik wil: geen ribkneusende hoestbuien!
En daar draait het om en natuurlijk die oceanic whitetip.
Eerst even een reisje van deur tot deur van 12 uur. Van 15 graden en regen naar 39 graden en zon.
30 mei
10.30 uur
Wat een entree gisteren! Egypt I am back! Het begon bij de douane. Ze draaien er hier geen doekjes om heen. De beambte had mijn paspoort nog niet opengeslagen of hij vroeg me al of hij mijn telefoonnummer mocht hebben. Hoe lang zou ik hier blijven, waar verbleef ik. Normale vragen voor een beambte, maar met de toevoeging, I can come to your hotel to have drinks with you. Mijn antwoord: rechterhand omhoog met mijn ringvinger in de lucht. De vragen hielden op.
Volgende hindernis, bagagecontrole. Tja en met mijn profiel: 2 koffers, vrouw alleen, heel veel stempels in mijn paspoort, word je er snel uitgelicht.
Het werd een minutieus onderzoek: wat moest ik met zoveel lollies in mijn kofffer?! (Ik neem altijd een paar kilo snoep mee voor de crew), wat waren die kleine flesjes in mijn toilettas, zonder label?! (Ik neem altijd navulverpakkingen mee), wat moest ik in godsnaam met een reisgids van Hawaii in mijn koffer?! (die man denkt vast dat ik gestoord ben als ik zeg dat ik iedere maand op reis ga). Na 45 minuten stond ik buiten, alle andere toeristen waren al weg. Hindernis nr 3: mijn transfer vinden. Ik kwam al snel tot de conclusie, een leeg parkeerterrein overkijkende, dat mijn transfer er niet was. De man van de receptie aan de telefoon begreep geen woord Engels.
Maar Egyptenaren zouden geen mannen zijn als ze niet een vrouw in nood te hulp zouden schieten. Natuurlijk wel tegen de nodige euro's!
En zo zat ik een uur later op het terras van Wunderbar, aan glas ijskoude cola en haalde herinneringen op met Kevin en Daniëlle, de duikgidsen van mijn vorige trip.
Voor dat ik het wist was het half 2, time to sleep.
Vandaag nog een dagje sloom en loom doen en dan word ik om 17.30 uur opgehaald bij het hotel en ga ik de boot weer op.
Ik kon wel janken en deed dat dus ook! Een telefoontje van de sportarts in Papendal en mijn duikvakantie lag aan diggelen.
Op dit moment geven ze op basis van de door mij verstrekte informatie een negatief advies.
Wie had ooit gedacht dat toen ik begin maart begon te snotteren, ik eind mei niet zou kunnen duiken. Ik in ieder geval niet! Toen vorige week de uitslag kwam van het bloed en de diagnose kinkhoest viel, was wel eindelijk duidelijk waarom het zo lang duurde. Kinkhoest, de 100 dagen ziekte. Ik heb er nu zo'n
85 dagen opzitten.
Dat nieuws vanuit Papendal is dus k.., want over 1 week staat mijn liveaboard naar Daedelus gepland, op zoek naar de Oceanic white tip shark.
Er is nog 1 escape, vanaf zaterdag een hoestbui vrije week, dan zou ik nog mogen gaan duiken.
Dus daar focus ik me op! Alles wordt ervoor uit de kast gehaald: ontstekingsremmers, echina force, vitaminen, keelpastilles, keelspray. En heel veel mezelf vertroetelen, zei de huisarts.
29 mei
11.13 uur
Met een batterij aan hoestprikkel onderdrukkende middelen, keelpastilles, oordruppels etc., zit ik in de trein naar Schiphol. Bepakt en bezakt, inclusief duikspullen. Het voelt goed, natuurlijk kan het nog wel beter. Zolang ik niet teveel praat, me niet te druk maakt doet mijn lichaam wat ik wil: geen ribkneusende hoestbuien!
En daar draait het om en natuurlijk die oceanic whitetip.
Eerst even een reisje van deur tot deur van 12 uur. Van 15 graden en regen naar 39 graden en zon.
30 mei
10.30 uur
Wat een entree gisteren! Egypt I am back! Het begon bij de douane. Ze draaien er hier geen doekjes om heen. De beambte had mijn paspoort nog niet opengeslagen of hij vroeg me al of hij mijn telefoonnummer mocht hebben. Hoe lang zou ik hier blijven, waar verbleef ik. Normale vragen voor een beambte, maar met de toevoeging, I can come to your hotel to have drinks with you. Mijn antwoord: rechterhand omhoog met mijn ringvinger in de lucht. De vragen hielden op.
Volgende hindernis, bagagecontrole. Tja en met mijn profiel: 2 koffers, vrouw alleen, heel veel stempels in mijn paspoort, word je er snel uitgelicht.
Het werd een minutieus onderzoek: wat moest ik met zoveel lollies in mijn kofffer?! (Ik neem altijd een paar kilo snoep mee voor de crew), wat waren die kleine flesjes in mijn toilettas, zonder label?! (Ik neem altijd navulverpakkingen mee), wat moest ik in godsnaam met een reisgids van Hawaii in mijn koffer?! (die man denkt vast dat ik gestoord ben als ik zeg dat ik iedere maand op reis ga). Na 45 minuten stond ik buiten, alle andere toeristen waren al weg. Hindernis nr 3: mijn transfer vinden. Ik kwam al snel tot de conclusie, een leeg parkeerterrein overkijkende, dat mijn transfer er niet was. De man van de receptie aan de telefoon begreep geen woord Engels.
Maar Egyptenaren zouden geen mannen zijn als ze niet een vrouw in nood te hulp zouden schieten. Natuurlijk wel tegen de nodige euro's!
En zo zat ik een uur later op het terras van Wunderbar, aan glas ijskoude cola en haalde herinneringen op met Kevin en Daniëlle, de duikgidsen van mijn vorige trip.
Voor dat ik het wist was het half 2, time to sleep.
Vandaag nog een dagje sloom en loom doen en dan word ik om 17.30 uur opgehaald bij het hotel en ga ik de boot weer op.
-
30 Mei 2014 - 13:18
Mama:
Leuk verhaal weer, en mooie duiken!!kus mam -
31 Mei 2014 - 10:42
SUUS:
Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
