Blaren op mijn tenen...

21 april

Wat een paradijs was het de afgelopen dagen! Nooit gedacht dat opstaan om half 6 zo waardevol is! Ook vandaag ging ik weer vroeg op pad. Nog 1 keer naar Turquoise Bay en vervolgens naar Mangrove Bay. Toen ik daar aankwam ging er net Eem grote groep weg en was ik gelukkig weer de enige. Ik volgde de verse voetstappen van de groep richting de mangrove. Wat me opviel was dat er tussen de afdrukken ook verse afdrukken van hondenpoten tussen stonden. Vreemd.... er mochten toch geen honden hier komen en ik had ook geen hond bij de groep gezien. Bij de mangrove was het water zo goed als spiegelglad en het was een drukte van belang qua vogels. Knalgroen gekleurde papegaaien vlogen voorbij en in de bosje vlogen kleine vogeltjes op en neer. En natuurlijk ook heel veel libelles. Toen ik weer terugliep richting camper en net een foto wilde maken van mijn eenzame campertje zag ik een hond door de duinen lopen. Daar waren die voetsporen dus van! Niet van een hond maar van een dingo. Borden onderweg hadden er voor gewaarschuwd dat je voor ze moest oppassen. Dus ik probeerde zo stil mogelijk te zijn totdat ik de dingo weer zag verdwijnen. Eem bijzondere ontmoeting zo op de vroege ochtend.

Iets later zweefden er ook nog 2 wigstaartarenden boven mij. Wat een beesten, ze waren behoorlijk groot.

Bij de Vlaming Head vuurtoren nam ik afscheid van Cape Range NP. Het waren enerverende dagen, trots op mezelf dat ik prima zonder stroom en stromend water kan. En het moment dat ik helemaal alleen aan het drijven was in het turkooise water vergeet ik nooit meer!

Na een korte stop in Exmouth voor nog wat boodschappen was ik rond 1300 uur weer in Coral Bay. Hopelijk hadden ze nog plek op de camping anders moest ik 60km terugrijden. Plek hadden ze, alleen wel eentje zonder stroom. Beetje jammer, daar gingen mijn net ingeslagen lamskoteletten! De accu van mijn koelkast was nog onvoldoende opgeladen. 

Gelukkig ontdekte ik in de kampkeuken een gemeenschappelijke koelkast. 

Voor morgen was ook nog van belang dat de batterij van mijn camera was opgeladen want morgen gaat het gebeuren! Op zoek naar walvishaaien om er vervolgens hopelijk mee te snorkelen! 

En dankzij mijn solarbatterijlader gaat dat ook goedkomen!

22 April

Vandaag was het dan zover, hopelijk kon het item “zwemmen met walvishaaien op Ningalooreef’ van mijn bucketlist worden afgestreept. 

Met mij waren er 18 anderen die ook die belevenis wilde ervaren en dus boorden we allemaal om 8.00 uur op zoek naar de walvishaai.

Eerst was het een driftsnorkel op het binnenrif. Ik pakte al mijn spullen, trok mijn geleende vinnen aan en was klaar om er in te gaan. Nog ff snel cameracheck. Dat was maar goed ook want het batterijlampje knipperde. Snel ff wisselen en hup erin want iedereen lag al in het water. De boot zou ons op het einde weer oppikken. Er stond een behoorlijke golfslag in combi met de stroming was het nog hard werken ook. We kwamen bij het poetsstation van haaien en daar was het een drukte van belang. De een na de ander bleef rustig cruisen en liet zich poetsen. Op een gegeven moment telde ik wel 12 rifhaaien. Dat was een goed begin van de dag en moest ik natuurlijk vastleggen op de gevoelige plaat. Power on....power on....nogmaals...hij gaf geen kick! De 2e keer had ik niet meer gecheckt of hij het deed. Gvdmm... heb ik weer! Helaas het wat zoals het was en dus heb ik heerlijk boven het poetsstation gehangen en genoten van alles wat er onder mij gebeurde. Vastgelegd op de gevoelige hersenplaat!

Het koraalrif was echt fantastisch rijk! We zagen scholen barracuda’tjes, schildpadden, sweetlips en nog veel meer. Aan het einde van de rit werden we netjes opgepikt. 

Tijd om de echte zoektocht te beginnen. Om 9.30 ging het vliegtuig de lucht dat onze boot assisteerde om de walvishaaien te vinden. We voeren al een tijdje toen een van de gidsen een vin dacht te hebben gezien. We cirkelden even, maar zagen geen grote schaduw in het water.

Iets later meldde het vliegtuig dat er eentje was gespot op ongeveer een half uur varen. Tijd om ons gereed te maken. We werden opgesplitst in 2 groepen, ik zat in groep 1. Met zijn 10-en zaten we allemaal gereed met masker op de achterkant van de boot om zo het water in te glijden. Eerst ging Prue, de fotografe en toen zij de walvishaai had gespot mochten wij erin. Ik gleed het water in en trok een onderwatersprint, heel even hoofd boven water om te kijken waar Prue was want daar was ook de walsvishaai. Ik zat in de goede richting en toen heel in de verte zag ik langzaam een enorme gedaante opdoemen! Jeetje, wat een enorm beest, waanzinnig gaaf, ik juichte onderwater en was gelukkig genoeg bij geest om te filmen en gelukkig deed hij het nu wel! Even had ik het gevoel dat het alleen ik en de walsvishaai was in deze onmetelijke oceaan. 

Helaas werd de droom snel verbroken door een vin in mijn gezicht...

Ik zette opnieuw de sprint in en moest hardwerken om de rustig door het water zwevende walvishaai bij te houden. Wat een ervaring!

De andere groep mocht en wij werden opgepikt door de boot. Ik moest even op adem komen en mijn tenen voorzien van tape want door het harde vinnen waren er blaren op mijn tenen gekomen.

Iets later kwam ook groep 2 weer aan boord, de walsvishaai was naar de diepte gedoken. Ach het maakte me niet meer uit, ik had mijn moment gehad met een walvishaai op Ningalooreef. Niets of niemand die mij dit nog kon afnemen!

Na 15 minuten had het vliegtuig weer een andere gespot en ging de riedel weer van vooraf aan. Het was een iets grotere dan de vorige, zo’n 8 meter. Deze keer besloot de walvishaai onder ons door te zwemmen, een andere kijk op de walsvishaai. Zucht, kon dit maar eeuwig duren.... Helaas groep 2 was weer aan de beurt.

Bij de 3e walvishaai, een vrouwtje van zo’n 6 meter was ik heel even oostindisch doof. En bleef achter de walvishaai aanzwemmen en sloot aan bij groep 2. Oeps, foutje bij de verkeerde groep.... stiekem net ff wat meer tijd met mijn walsvishaai. 

Tijd om afscheid te nemen en weer richting Coral Bay te varen. Maar niet voordat we halverwege werden getrakteerd op manta’s die aan het oppervlakte aan het foerageren waren. We mochten weer even het water in! Wat een dag snorkelen met rifhaaien, walvishaaien en manta’s. 

Even voelde het als, ik ben klaar, kan naar huis. Zo fijn dat ik hierna nog 2 maanden heb....

Moe en voldaan heb ik me die avond op verse vis getrakteerd in het lokale restaurant Fin’s. Ongelofelijk lekker, maar misschien ook wel door de waanzinnige dag!

Hier ga ik nog een keer terugkomen, en dan zeker niet alleen want zo’n ervaring als vandaag deel ik graag!