Kilometervreter
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
24 April 2018 | Australië, Kalbarri
23 april
Ik ga weer langzaam afzakken richting Perth en ga nu een aantal bezienswaardigheden die ik op de heenweg heb overgeslagen bezoeken.
Dat betekent wel weer kilometers vreten over een behoorlijk saaie weg. Gelukkig had ik een Spotify “meezingen in de auto” playlist en kon dus ongegeneerd meeblèren!
Na een paar uur rijden kwam ik aan bij Hamlin Pool. Een plek waar stromatites in grote getallen groeien ook wel levende fossielen genoemd. Weer prachtige kleuren en grappig om de vissen tussen de gleuven te zien in het kristalheldere water!
Iets verderop lag Shell Beach, ook weer zo’n apart natuurfenomeen. Het strand bestond louter uit schelpen. Het water in de zee was ook zouter dan normaal.
Omdat het al richting 16 uur liep was het tijd om op zoek te gaan naar een kampeerplek. Helaas mag je hier niet zover ergens gaan staan, er zijn mooie plekken genoeg helaas...
Ik had in een gids gelezen over een kampeerplek bij Eagle Bluff. Ook hier weer een unsealed road ernaar toe. Hippie en ik werden weer goed door elkaar geschud.
Eenmaal boven op de heuvel was in geen velden of wegen iets van een kampeerplek te zien, maar er liep wel een boardwalk langs de hoge klif waarvandaan je prachtig uitzicht had over een lichtsmaragdgroene baai. Het water was kristalhelder en als je even tijd nam kon je allerlei dieren in het water spotten. Ik zag een haai en een schildpad zwemmen. Gaaf om die schaduwen door het water heen te zien gaan.
Het waaide trouwens behoorlijk, al eigenlijk sinds dat ik naar het noorden ben gaan rijden. Vandaag zag ik een zandhoos en iets later waarschuwde opstuivend zand naast de snelweg dat ik maar beter 2 handen goed aan het stuur kon hebben. Mijn Hippie is behoorlijk gevoelig voor de wind!
Uiteindelijk heb ik in Denham een plekje op een camping gevonden. Niet echt idyllisch maar prima voor een nacht. En het grappige was dat toen ik me aan het installeren was ik in de verte de klanken van Guus Meeuwis “Brabant” hoorde. Apart zo ver van huis dit lied horen. Die Nederlanders zijn ook overal!
24 april
De wekker zetten is eigenlijk niet nodig want ik ben bijna toch altijd om 530 wakker, maar deze gebeurtenis wilde ik zeker niet missen!
En dus ging om 6.00 uur mijn wekker en zat ik om 7.00 uur in de camper naar Monkey Mia.
15 jaar geleden had ik gehoord over de dolfijnen van Monkey Mia en had toen al bedacht daar wil ik ooit naar toe. Vandaag was de dag!
De dolfijnen van Monkey Mia komen iedere dag in de ochtend naar het strand om te socializen, te jagen en een aantal krijgt vissen gevoerd.
De uitleg begon om 7.45 uur. Voor die tijd zag ik de kenmerkende vin al boven het water uitsteken.
Alle bezoekers mochten tot enkeldiep in het water staan. De dolfijnen bevonden zich overal, soms dichtbij op hun zij gedraaid zodat ze met 1 oog konden kijken wat er boven water gebeurde, vaak ook in de baai een beetje rondzwemmend.
Een aantal bezoekers was uitverkoren om de geselecteerde dolfijnen een visje te voeren. Helaas ik niet.
De volgende sessie was afhankelijk van wanneer de dolfijnen weer terug kwamen en dat was vrij snel. Een enkele dolfijn kwam echt heel dichtbij waar we allemaal stonden. Ze waren superrelaxt!
Bij de laatste sessie was het al aanmerkelijk rustiger geworden. Nadat de laatste visjes in ontvangst waren genomen verdwenen de dolfijnen en was het rijd voor de rit richting Kalbarri, zo’n 400 km zuidelijker.
En geheel op de automatische piloot reed ik een paar honderd meter op de rechterbaan totdat ik in de verte een auto op mijn weghelft zag en dacht “k.. ik zit op de verkeerde weghelft’. Maar weer snel mijn mantra opzeggen: links, links, links.
En zo reed ik 400 km van tankstation naar tankstation want slurpen kan mijn hippie als de beste!
In de namiddag kwam ik aan in Kalbarri. Ik regelde een plek op dezelfde camping waar ik op de heenweg ook had verbleven.
Het was inmiddels 16.00 uur, dus ik had nog 2 uur de tijd om een aantal highlights van de Kalbarri Coastal Cliffs te bezoeken.
De eerste was gelijk spectaculair. In de late middag zon leken de steile kliffen bijna van goud.
Iets verder was een natural bridge, waar de golven met geweld doorheen werden geperst. Blij dat ik dot stuk niet had overgeslagen.
De tijd begon weg te tikken, want ik wilde op tijd op Red Bluff zijn voor de zonsondergang.
Island Rock was het volgende hoogtepunt. Een klif helemaal alleen in het water. Ook hier slaan de golven er met bruut geweld tegen aan. Wat een krachten!
Het is al half ze wanneer ik richting Red Bluff rijdt, helaas is het bewolkt dus de zon echt zien ondergaan is er niet bij. Maar de kleuren zijn er niet minder spectaculair om. Ik nestel me op een steen en geniet van het panoramische uitzicht. De kustlijn strekt zover het oog reikt uit.
Het is inmiddels donker wanneer ik met afhaalpizza terug rijdt richting camping.
Onder de sterren geniet ik ervan en duik er weer vroeg in.
-
26 April 2018 - 11:26
Mam:
Wat n mooi geschreven verhaal weer! Ben zo blij dat wij het mogen delen! Ik geniet er met volle teugen van. -
26 April 2018 - 21:13
Suus:
Niet te veel haasten hoor ... Je hebt een sabbatical! Krijg al stress van t lezen hahaha
-
08 Mei 2018 - 20:51
Aniek:
Ha dus
Wat gaaf om al je verhalen weer te lezen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
