Geen woorden...
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
23 Mei 2018 | Vietnam, Ðà Lạt
22 mei
Hoi An in de avond, het overdonderde me en ontroerde me. Ik begin nu echt te snappen dat mensen hier spontaan langer blijven. Ik heb er ook maar een nachtje bij geboekt.
In de oude stad, overal waar je kijkt zijn er lichtjes. Licht van lampionnen in de winkels, drijvende lkaarsjes op het water, bootjes verlicht met een lampion, een verlichte brug, standbeelden uit licht, en nog veel meer. Een betoverend geheel!
Mijn trek was ook weer terug en dus zocht ik een goed restaurantje op. Het zat in een klein steegje, alles leek ook klein in het restaurant, genaamd Nu Eatery. Ik bestelde steamed porkbuns en grilled pineapple salad. Beetje rustig aan doen.
De buns waren van een perfect formaat en de smaak... suoerb...nog nooit zo’n lekkere bun gegeten. En ik dacht nog, hopelijk denken mijn darmen daar ook zo over. De salade smaakte ook prima, iets teveel dressing. Ik had gelezen dat het lemongrass ijs hier ook overheerlijk was. Dus ik dacht “what the heck...”. En hij was heerlijk, romig en subtiel in smaak.
De rekening: iets meer dan 6 euro (met een cola erbij).
Wat kan je toch gelukkig worden van lekker eten, ik had het even nodig.
Dat ik er een prijs voor moest betalen merkte ik afgelopen nacht. Alles kwam er weer uit, de wc was weer mijn grote vriend. Vanochtend zou ik op kookcursus gaan, maar ik voelde me zo beroerd dat ik heb afgezegd. Hopelijk lukt het morgen wel, want Hoi An staat bekend om de kookcursussen.
Gelukkig was er Noa, engeltje van de ochtend. Normaal kijk ik funny cat video’s als ik me klote voel, maar Noa is een veel beter medicijn. Zo fijn die digitale mogelijkheden! Een uur geleden dacht ik nog ik kap ermee en ga naar huis, maar na Noa kijk ik er weer anders tegen aan
Vandaag dus maar weer een tandje rustiger. Netflixen in bed en zo meteen een Pho Bo (rice noodle soup) in de stad. Daarna kijken wel weer.
23 mei
Wat met een helse nacht begon gisteren eindigde gierende van het lachen op een terras in de avond. Het kan verkeren zeg ik maar.
Petra en Dieter die ik in Sapa had leren kennen, waren gisteren aangekomen in Hoi An en we hadden contact gehad om iets af te spreken.
Na mijn Pho Bo in de stad ben ik aan het zwembad gaan liggen. Rust was het devies! Dan kon ik hopelijk die avond gezellig met Petra en Dieter op stap.
En ik moet zeggen de bouillon viel best goed. Dat gaf de mens moed!
Om half 8 hadden we afgesproken bij het restaurant waar ik gisteren ook was geweest. Ik was er al eerder om een tafel te reserveren en kwam toen bij toeval Vivienne tegen die ik samen met Petra en Dieter ook in Sapa was tegen gekomen. Zij reisde ook alleen en in Ninh Binh was ik haar ook al tegen gekomen. We wisselden ervaringen uit en niet veel later kwamen Petra en Dieter binnen stappen. Uiteindelijk hebben we met zijn 4-en gegeten. Hartstikke gezellig! En ook weer erg lekker. Heerlijk alle reisavonturen die we allemaal beleven en natuurlijk werden uitgewisseld.
Toch bijzonder hoe paden elkaar kunnen kruisen..
Vivienne ging met een aantal andere nog op stap en ik liep met Petra en Dieter de stad in. Alsof ik ze al jaren ken, leuk stel.
In Hoi An gaan veel terrassen al om 22 uur dicht, dus deden we nog een laatste drankje en moesten we lachen om alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt. Van tot je knieen in het rijstveld staan tot in je blote billen van een wc afrennen om een spin.
Ik was aan het einde van de avond doodop en fietste voldaan terug naar de homestay. Mijn roze bril zat weer op mijn neus!
Vanochtend werd ik om 8.15 opgehaald voor de kookles, eindelijk! De eerste stop: de markt. Onze chef-kok liep als een dolle erover heen en het was al behoorlijk druk, maar ja de markt was dan ook al open vanaf 4 uur!
Bij een aantal kraampjes vertelde hij over alles wat er lag, liet het ruiken en proeven. Bekende en onbekende smaken kwamen voorbij. Koriander in de vorm van een tulpenblad, een blad wat rook naar vis, rijstnoedels in verschillende vormen en kleuren en zoveel meer. De garnalen waren zo vers dat ze uit de plastic bak sprongen. Ik leerde ook meer over het prijsniveau: zo kost een kilo passievruchten 30.000 dong en een ananas 20.000 dong.
Met onze boodschappentassen gevuld gingen we per boot naar de kookschool.
Daar maakten we in een paar uur tijd 4 bekende Vietnamese gerechten: verse springrolls, fried ricepancake, beef noodle salad en pho bo.
Het is niet echt een ingewikkelde keuken, het zijn de uitgesproken smaken die het doen zoals: steranijs, koriander, munt, citroengras, waterkers en nog wat andere.
Het werden stuk voor stuk plaatjes en het smaakte allemaal heerlijk.
Wanneer ik terug ben ga ik het nog een keer maken. Ben benieuwd of het dan nog zo lekker smaakt.
Vanmiddag heb ik nog even bij het zwembad gelegen en een leuk gesprek gehad met Michelle en haar man. Zij komen uit Sydney en gaan ook nog naar Bali en Komodo.
Om half 5 werd ik opgehaald door de taxi die me naar het vliegveld in Da Nang bracht.
We waren een kleine 15 kilometer van het vliegveld vandaan toen voor mijn ogen zich een drama voltrok. We stonden te wachten voor een stoplicht, spits in Da Nang dus het verkeer komt werkelijk vanuit alle hoeken en gaten.
Schuin rechts over het enorm drukke kruispunt zag ik het in een flits gebeuren: een vrachtwagen zag, vermoed ik, een scooterrijder over het hoofd. De gevolgen waren catastrofaal. Het eindplaatje zit als gegriefd in mijn hoofd. Een levenloos lichaam, ernaast een platgewalste scooter en menselijke resten verspreidt over het asfalt.
Voor heel even werd het verkeer stilgelegd, maar hoe onwaarschijnlijk ook binnen een paar minuten ging de wereld op het kruispunt gewoon weer verder.
Het lichaam lag er, onafgedekt, terwijl andere scooters er langs reden. Bizar... ik brak achter in de taxi. Dit kon toch niet waar zijn... en met de grootste achteloosheid die je maar kan hebben zijn mijn chauffeur: oh did you see accident? En begon te rijden zodra het weer kon.
Gelukkig was daar mijn reddende Whatsapp engel, mijn zus. De tranen rolden over mijn wangen, totaal overrompeld door wat ik net voor mijn ogen zag gebeuren.
Ik kon ff mijn hart luchten....maar de gebeurtenis blijft alleen bij mij.....
Op zulke momenten wil ik eigenlijk alleen maar de armen van Ra om me heen voelen. Reizen alleen is niet altijd makkelijk.
Gelukkig is de volgende reis samen al in de planning.
Met een half uur vertraging kwam ik aan op het vliegveld, gelukkig nog op tijd voor na later bleek mijn vertraagde vlucht naar Da Lat waar ik nu inzit.
-
24 Mei 2018 - 11:14
Mam:
Drama, vreselijk, bizar, voel mijn armen om je heen! Ik troost je en heb je lief, weet dat je sterk bent! Mijn kind zul je altijd zijn en in mijn hart voor eeuwig! -
25 Mei 2018 - 20:42
Suus:
Lieve Euske , had je al even gesproken maar wat n verhaal ! Ik hoop dat je vannacht weer n beetje hebt geslapen.. XXX bijna paar daagjes niksen en verteren dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
