Tempelmoeheid
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
07 Juni 2018 | Cambodja, Khett Siem Reab
5 juni
Al zoveel over gehoord en ook al zo vaak gezien op beelden op tv of online en toch kon ik me er geen voorstelling van maken: Angkor Wat, het grootste religieuze monument ter wereld.
Maar voordat ik überhaupt naar binnen kon moest ik eerst een toegangsbewijs voor 3 dagen kopen met pasfoto en al. Dat kostte 62 dollar.
Via het hotel had ik een tuktuk geregeld voor de hele dag (15 dollar).
Op ongeveer een kwartier rijden lag het hele complex met tempels, Ankor Wat was er een van.
Ik kon echt niet wachten totdat ik de contouren van Angkor Wat zag. Eerst reden we langs de enorme gracht die eromheen loopt en toen in de verte zag ik de tempel liggen. Hij leek klein zo in de verte. Tom, mijn chauffeur zette me af en gaf me 2 uur de tijd om rond te kijken.
Ik moest eerst een enorme geïmproviseerde brug van plastic vaten oversteken, beetje jammer...
De oude brug werd gerenoveerd.
Vervolgens werd ik welkom geheten door een groep apen, ze zaten op een van de tempelmuren rustig te chillen.
Toen ik door de buitenring heen liep en op het enorme binnenterrein kwam zag ik de welbekende vorm met 5 soort van torens
Het was nog een behoorlijk eind lopen en de zon was al onverbiddelijk heet.
Eenmaal in de tempel was het koel. Je kon alle kanten oplopen en volgens mij ook nog best verdwalen. Gelukkig hadden ze bordjes die de voorgestelde route toonde. Ik haakte zo nu en dan aan bij een praatje van een gids zodat ik meer te weten kwam over Angkor Wat.
Het voelde apart om hier te zijn, ondanks alle bezoekers hing er een bepaalde rust in deze tempel.
In de hitte beklom ik de steile trappen naar het het heiligste deel van Angkor Wat. Vanaf hier had ik deels uitzicht over het enorme complex.
Om alle details goed in je op te nemen heb je volgens mij maanden nodig. Overal zie je voorstellingen in het steen uitgehakt. Een enorme lange tekening bevond zich in een lange gang met allerlei verschillenden beeltenissen van oa krijgers op wagens en soort van paarden.
Ik had nog lang niet alles gezien maar Sam, de tuktuk chauffeur stond te wachten om me naar de volgende tempel te brengen.
Dat was Angkor Thom, qua oppervlakte binnen de gracht die er in een vierkant omheen liep vele malen groter dan Angkor Wat. Via de indrukwekkende Eastgate reden we naar binnen. Op het terrein bevonden zich meerdere tempels waaronder Bayon, Baphuon en het Olifantenterras. Sam dropte me bij de ingang van Bayon en zou aan de andere kant van het terrein op me wachten.
Bayon was heel mystiek met zijn enorme pilaren met aan elke zijde een gezicht. Waar je ook keek je zag lachende gezichten in steen gehouwen tegen de achtergrond van een blauwe lucht en de jungle.
Ik genoot van de schoonheid, hier kon ik wel uren rondkijken. De hitte was echter intens en veel schaduw was er niet.
Bij Baphuon, de tempel die een stuk verder op lag kon ik even bijkomen in de schaduw van de bomen.
Baphuon was groot maar absoluut niet zo mystiek en wonderschoon als Bayon.
Het was hier ook een stuk rustiger qua toeristen. Hier kon ik ze op 1 hand tellen.
Via het olifantenterras met afbeeldingen van uiteraard olifanten liep ik via een smalle gang met allerlei afbeeldingen richting tuktuk. De tijd vloog voorbij.
Op naar Ta Prohm, bekend van een aantal film, waaronder Tomb Raider.
Deze tempel was weer totaal anders . Hier waren natuur en tempel in harmonie met elkaar. Werkelijk prachtig hoe de wortels van bomen hun weg zochten door het bouwwerk. Onvoorstelbaar prachtig!
Op het moment dat ik de uitgang zocht omdat ik dacht alles gezien te hebben, tempels zijn soms echt doolhoven, nam een bewaker op sleeptouw en toonde me veel meer van de tempel en bijzondere details. Oa de boom die beroemd was geworden door een scène in Tombraider.
Maar ook een bijzonder detail zoals een lachend gezicht waar de wortels van een boom omheen waren gegroeid precies een opening latend voor het gezicht.
Dit zijn van die momenten die ik zo graag wilde delen en zelfs hier had ik signaal en kon ik Ra een stukje van de schoonheid van deze tempel laten zien.
Onvergetelijk mooi....
Het was inmiddels begonnen met onweren. Tijd om terug te gaan naar de tuktuk. Na een ritje van 20 minuten was ik terug in het centrum van Siem Raep waar blijkbaar een wolkbreuk was geweest want heel veel straten stonden blank en zelfs mijn hotelkamer was niet gespaard gebleven. Het water was via de kozijnen naar binnen gekomen. Gelukkig was de schade beperkt.
In de avond ben ik bij The Sugar Palm gaan eten, waar ze voor 15 dollar een soort bord hadden samengesteld met een wandeling door de menukaart met: springrolls, banana blossom salade, aubergine met varkensgehakt, fish amok en rijst. Het was smaakte goed!
En ik heb uitgebreid met mama kunnen bijpraten. Heerlijke dag zo...
6 juni
Om 8 uur stond Sam weer op me te wachten. Tempel toer dag 2. De eerste tempel was wat verder, nl een uur van Siem Raep. Een mooie gelegenheid om het leven op het platteland te aanschouwen vanuit de tuktuk. Het blijft me verbazen dat bijna bij iedere huis wel een soort van winkeltje is.
Banteay Srei, ook wel Lady Temple of de Pink Temple had mooie gedetailleerde afbeeldingen. Ik vond het overigens meer een rode tempel dan een roze..
Het pad liep terug door de botanische tuin en ik weet wat dat betekent....ik kon gelukkig nog net op tijd bukken!! En als je dan echt goed kijkt en niet doet alsof ze er niet zijn zie je ze overal: spinnen nog groter dan mijn hand. Waahhaa!!
We reden weer een stukje verder, over een onverharde weg door de jungle zodat ik in de tuktuk al mijn ledematen nodig had om me vast te houden.
Bij de parkeerplaats kwam een verkoopster op mij afrennen, Sir you want cold water?. Ik had nog een flesje, dus no Thanks. Wist ik toen maar beter...
Sam zei: just follow the path. Meestal was de tempel een klein stukje lopen. Bij de aanvang van het pad stond een bord van alle dieren in deze omgeving. En ja, ook hier linksboven: mijn grote vriend.
Het eerste gedeelte van het pad ging een beetje omhoog en ik moest over een brug die zijn beste tijd had gehad. Het pad veranderde nu meer in een rivierbedding met grote rotsblokken dat steil omhoog liep. Geen idee hoever het nog was. Voor mijn gevoel had ik al wel een kwartier gelopen.
Bij een gevoelstemperatuur van 46 graden in combinatie met 96% vochtigheidsgraad was ik toen al kletsnat en een driekwart fles water verder.
Toen zag ik ook pas de borden...1500 meter. WTF?!
Het deed me denken aan onze hike in Borneo. Maar nu moest ik het alleen doen zonder gids en Ra.
En dan zie ik natuurlijk overal spinnenwebben. Maar ja ik wilde wel zien wat nu zo’n enorme klim waard was.
Geen idee hoelang ik erover heb gedaan maar ik juichte toen ik boven was en daarna kwam de teleurstelling. Er was geen tempel! Het ging om rotstekeningen in een rivierbedding...volgende keer iets beter voorbereiden Eugenie!
Ik moest ook wel een beetje lachen want zelfs hier diep in de jungle was er een winkeltje met koud drinken!
En ach omdat ik er toch was heb ik er wat rondgekeken en toen ik aandacht had voor details was het toch wel een bijzondere plek. Het was een soort van vlindertuin middenin in de jungle met een verkoelend briesje die over het water heen ging.
Iets verderop was een kleine waterval. Oooh wat was ik er graag onder gaan staan, maar ja dan moest ik nog kletsnatter in de tuktuk.
Er was een moeder met haar zonen uit Italië. Ze kwam naar me toe en liet haar zoon vertalen. Ze had enorme bewondering voor me dat ik dit allemaal alleen ondernam. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ze had gelijk daar mocht ik ook wel eens trots op zijn.
What goes up, must come down. Dat ging bij mij met de nodige voorzichtigheid. Ik wilde nergens tegen aan leunen of vastpakken. En dat was niet altijd makkelijk.
Ik werd ingehaald door lokale kinderen op slippers..
Naast de spinnen waren er ook andere dieren die ik met interesse bestudeerde en heel af en toe landde er even een vlinder op mijn knalroze blouse.
Weer beneden moest ik denken aan een uitspraak: het gaat niet om de bestemming maar om de reis ernaar toe.
Ik was ook net op tijd want het begon keihard te regenen. En zo snel als de regen was begonnen hield deze ook weer op. De damp sloeg van het wegdek.
Na weer een uur terug te hebben getuktukt kwamen we weer in de buurt van Angkor Wat met nog genoeg tempels die ik niet had gezien: ik bezocht nog 2 wat kleinere en 1 grote. In die laatste was ik een beetje verdwaald.
Sam had gezegd dat hij op me zou wachten bij de Eastgate, maar zijn gebaren die ik had opgeslagen in mijn hoofd zeiden dat ik vanuit het Noorden naar rechts moest.
Een “aardige” bewaker toonde mij de weg wel even en liet tussen ook nog wat interessante fotoplekken zien. Zoals een afbeelding in gesteende van een koniging. Vlakbij stond een bakje met wierook erin en er zat een kikker. Zijn kwaak klonk als hondengeblaf, erg grappig!
Bij de uitgang moest ik uiteraard iets aan de aardige bewaker geven.
De dag was weer voorbij gevlogen, ik begon wel een beetje tempelmoe te worden...
Via TripAdvisor had ik een restaurant uitgezocht genaamd: Cuisine Wat Damnak.
Daar bestelde ik een 6-gangen menu voor 31 dollar. Ik kreeg de meest fantastische gerechten voorgeschoteld, met bijzondere smaken en opgemaakt als kleine schilderijtjes. Ik genoot van een salade met gerookte vis, langoustine, een curry met varkensvlees, kwartel en toetje om van te dromen zo lekker.
Wat kan eten je toch gelukkig maken!
7 juni
Om niet volledig af te kicken van de tempels bezocht ik in de ochtend nog
3 tempels: Preah Ko, de tempel met de 3 koeien bij de ingang, Bakong, een soort van incapyramide en Lolei die in de steigers stond omdat deze werd gerestaureerd.
Bij Bakong kwam een hele groep kinderen de trappen op rennen. Eentje kon wat Engels, en vroeg de hele tijd: What’s your name?
Toen ik een foto van ze nam op de trappen poseerden ze allemaal trots! Zo leuk.
In de middag heb ik gerelaxt aan het zwembad, geluncht bij Haven en genoten van Lok Lak, een Cambodiaans gerecht. Daarna heerlijk gelummeld in bed en weer een aantal pagina`s van een nieuw boek gelezen.
Bij Genevièves restaurant, oanraden van Linda, collega van me heb ik fish amok gegeten, een van de specialiteiten in Cambodja.
-
08 Juni 2018 - 18:01
Mam:
Weer heel veel gezien als ik t zo lees , word ik er al moe van. Ik heb weer met volle aandacht gelezen, maar ik kan me er toch geen voorstelling van maken! Alleen als ik lees dat je moet afdalen, krijg ik de kriebels in mijn buik, dat vind ik toch zo eng “gevaarlijk”. Vrouwke bedankt dat ik dit weer mag delen. -
09 Juni 2018 - 09:46
Wanda:
Echt wel dat jij trots mag zijn op jezelf!! Jij doet dit gewoon! Je ziet, beleeft, ervaart, onderneemt, zelfs met die niet zo geliefde spinnen, echt n stoer wijf ben je
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley