Never a dull moment
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
10 December 2021 | Egypte, Marsa Alam
Alsof we een maand zijn weggeweest, zo voelt het nu. En in de tussentijd ben ik ook nog even 50 geworden.
Hopelijk wanneer ik morgenochtend in ons eigen bed wakker word, heb ik dat gevoel ook nog een beetje.
De afgelopen 2 dagen hebben we vooral op, rond en in het water doorgebracht.
We volgende het ritme van de dag, lekker slapen met de balkondeuren open, wakker worden door het zonnestraaltje wat precies door het spleetje in de gordijnen scheen en dan de zon zien opkomen boven de zee vanaf het balkon.
Vervolgens uitzingen tot 7 uur want dan konden gaan ontbijten. Ahmed , een van de managers en vriend van Shaheen, kwam ons dan altijd even persoonlijk verwelkomen en bracht onze verse jus.
De musjes zaten dan ook al klaar voor het ontbiijt. En wij genoten van het ultieme vakantiegevoel, buiten in de zon ontbijten.
En dan op zoek naar een plekje bij het zwembad en gewoon niks doen..en een kleine poging om nog een beetje te leren. Al werkte dat niet echt en dat betekende alleen maar dat vakantiemodus vol aan stond!
De uren vlogen voorbij.. beetje zonnen, beetje Netflixen, beetje aan de zwembadbar hangen en vervolgens lunchen aan het strand.
De kok daar maakte heerlijke pizza’s.
En vervolgens weer beetje zonnen, beetje zwemmen in het heerlijke verwarmde zwembad. Tegen 4 uur werd het dan wat kouder en dus op naar de kamer om te relaxen.
Na 1 dag had ik er al genoeg van… toch iets meer adrenaline nodig.
Na het avondeten gingen we het busje naar Port Ghalib.
Daar zocht ik een oude bekende van me op: Mustafa. Hij herkende me meteen en we werden uiteraard uitgenodigd voor thee en koffie. We hebben een tijdje zitten kletsen en hebben zijn jongste dochter ontmoet. Een ondeugende meid, die met van alles uit de winkel kwam aanzetten.
Om half 11 werden we opgehaald.
De volgende dag waaide er wel weer wat meer wind en dus ging Johan het water op. Ik vermaakte met het fotograferen van alle kiters en natuurlijk zie je dan wel eea misgaan.
Een man die zijn kite over de pier heen stuurde en dus de hulptroepen moest inschakelen. Of de man die net iets te mooi wilde landen en vol uitgleed over het gladde stuk droog gevallen lagune.
Ook Johan moest er een keer aan geloven een vloog met een mooie snoekduik het water in.
In de middag zwakte de wind weer af en kon je alleen met een hele grote kite (bijna vrachtschip) het water op.
Nog ff lekker poedelen in het warme water van het zwembad en ook deze dag vloog voorbij.
In de avond hadden we gereserveerd bij het a la carte restaurant La Taverna.
We waren benieuwd… en toen de eerste gang werd geserveerd wisten we.. we zijn verwend.
Ik had een groene salade blauwe kaas dressing besteld.. ik kreeg 5 plakken komkommer, 6 plakjes tomaat, 3 ringen paprika en een stronk ijsbergsla en een bakje niets smakende dressing.
Bij de pompoensoep verbaaste het me hoe je het in godsnaam voor elkaar kreeg zo iets smaakloos neer te zetten. Ach en de rest…een illusie armer.. of eigenlijk weer bevestigd in wat ik al wist: in toeristische hotels kunnen ze niet culinair koken.
De laatste dag.. het gevoel alsof ik naar de tandarts moet en een kies ga laten trekken. Langer blijven was zeker een optie geweest, nog meer duiken..
Na nog een ochtendje in het zwembad, hebben we de koffers gepakt. We alleen niet of we nu om 1400 uur of 1435 zouden worden opgehaald. Op de persoonlijke website stond niets. Bij het ontbijt hoorden ik Duitsers zeggen dat ze vandaag ook vertrokken en dus gevraagd of zij met Tui vlogen en hoe laat ze werden opgehaald. Om 1435
kwam hun bus.
Later in het zwembad hoorde ik andere Duitsers weer iets anders zeggen: zij werden om 1400 uur opgehaald. Ik was die ochtend vergeten te vragen waar ze naar toe vlogen…
En dus stond ik iets voor 1400 uur bij de receptie (zii wisten het ook niet)
Daar stonden meer mensen en zij vlogen naar Düsseldorf en werden om 1400 uur opgehaald. Er was ook een latere vlucht naar Frankfurt.
We waren net op tijd, de bus kwam er aan en op dat moment ook onze bagage.
De ellende begon toen echter pas…. Bij het zien van onze bagage, een kitebag van 160cm werd gezegd dat we niet mee mochten. Het was verboden om die in de bus te vervoeren. Huh?! we hadden er voor bijbetaald en hij was aangemeld.
Nee volgens de buschauffeur mocht die tas niet mee. We moesten maar een taxi nemen. Voor de duidelijkheid ons hotel lag in de middle of nowwhere. Je gaat niet ff op straat staan en houd een taxi aan.
De gids draaide een beetje bij voor 20 euro bij betalen mocht de tas mee. Maar ja, we hadden nog maar enkele ponden en de geldautomaat was buiten gebruik. Ik gaf aan dat we er al voor hadden betaald en dat het belachelijk was dat die tas niet mee mocht.
Toen zei de chauffeur dat die tas echt niet mee mocht en de gids verdraaide ineens zijn verhaal nadat ik zei dat hij net het aanbod had gedaan om voor 20 euro de tas wel mee te nemen. Nee. Dat had hij nooit gezegd, hij had gezegd pak maar een taxi voor 20 euro volgens hem.
Toen ik een foto van zijn badge wilde maken, voor het indienen van een klacht wilde hij deze ook niet laten zien. Uiteindelijk lukte het wel…maar goed dat bracht ons niet de bus in.
Deze vertrok zonder ons en ook de volgende die inmiddels was gearriveerd nam ons niet mee.
Gelukkig was de receptie zo behulpzaam om een taxi te bellen.
En zo arriveerden we tegelijk met de bus op de luchthaven.
Toch nog even een shotje adrenaline gehad op het einde van de vakantie.
Never a dull moment in Egypt…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley