Kuala Lumpur, acclimatiseren in een smeltkroes

7 oktober

Eigenlijk weet ik het van mezelf dat ik het niet kan maar ben toch eigenwijs. Na eerst elk standje te hebben uitgeprobeerd kom ik weer tot de conclusie dat zittend slapen gewoon niet mijn ding is. En dat is best een dingetje wanneer je een vlucht van 13 uur voor de boeg hebt die plaatsvindt op een tijdstip waarop je normaal gesproken slaapt in bed.
Uiteindelijk kom je wel op je bestemming alleen is je fitheid even wat minder.
Via Jakarta kwamen om 17.00 uur lokale tijd in Kuala Lumpur aan.
Voordat het vliegtuig mochten verlaten, werd het hele vliegtuig van binnen bespoten met een spray die behoorlijk stonk. Waarschijnlijk om alle beestjes die vanuit Indonesië mee willen naar Maleisië te doden. Ik kan je vertellen de bacillen in mijn keel waren ook not amused!

Met de KLIA Ekspres en nog een klein stukje taxi stonden we twee en half uur later in ons appartement op de 26e verdieping. Op zich een aparte incheckprocedure, we moesten vragen naar de postruimte, een brievenbus openen en daar stond een kistje in met cijferslot met juiste code‘s openen en vervolgens hadden we de sleutel in handen.
En dan wil je vervolgens maar één ding, douchen. En dan maakt het niet uit dat het water koud is omdat de heater nog niet aanstond.

Op zo’n 10 minuten lopen van ons appartement ligt Jalan Alor, een straat die in de avond uren veranderd in een lang terras met restaurants en eetkraampjes. Nog nauwelijks bekomen van de lange reis werden al mijn zintuigen op scherp gezet. De geuren waren niet zo extreem als dat ik ze uit Bangkok ken maar de hectiek des te meer!
Zoveel specialiteiten die je moest proeven volgens de restauranthouders! Saté in allerlei soorten en maten, durian, rogvleugel, fried ice en nog veel meer. We streken neer op een terras en lieten onze ogen ons bestel proces leiden.
Na een half uur stond de tafel vol en vroeg ik me af hoe we dit in godsnaam allemaal op konden eten.
Het lukte uiteindelijk bijna, een kleine doggy bag bleef over.
Als je je ogen niet laat leiden kan je hier prima voor vijf euro eten.

8 Oktober

Vandaag hebben we ons suf “geüberd”.
Een Uber taxi is hier vele malen goedkoper en betrouwbaarder dan de reguliere teksi.
We hadden allebei nog een klein lijstje aan gadget die we wilde aanschaffen En dus gingen we eerst naar Low Yat Plaza. Een Mall met alleen maar digitale dingen. Met name namaak is natuurlijk goedkoop. Dus na het scoren van een selfie stick, roodfilter en nog een paar dingetjes namen we de taxi naar de duikwinkel. Vanuit Nederland had ik al contact gehad over een onderwater huis voor mijn camera. Het merk verkopen ze alleen nog in Azië.
Het is overigens wel handig om dan je creditcard bij je te hebben en die niet in hotelkamer te laten liggen! Aangezien ik in het überen al aardig handig werd kon ik die middag nog een keer op een neer.

Maar voordat ik dat deed zijn we eerst nog naar Chinatown gegaan. Een grote toeristische attractie die iedere stad in Azië wel heeft, een markt vol met namaak merkspullen.
De horloges, tassen, schoenen en sport kleding vlogen je om de oren. Prima om een beetje hier te verkennen zodat we over drie weken precies weten waar we moeten zijn om de overgebleven kilo’s in onze koffers te vullen.
Inmiddels hebben we al aardig trek gekregen gingen op zoek naar iets te eten. En dan is TripAdvisor de aangewezen app om daar in te adviseren. En zo zaten we niet veel later bij Shin kee die volgens de recensies de beste beef noodle soup maakt.
Bij het eettentje kon je kiezen uit drie dingen: noodle soup met beef, noudle soup met beefballs of noodle soup met een mix. Simpel gewoon aanbieden waar je goed in bent en de rest weglaten!
Ra vond hem heerlijk en is het kader van “ je moet altijd een hapje proeven”, heb ik ook wat lepels soep gegeten. Maar het was niet mijn “cup of soup”.
Dat je niet altijd op TripAdvisor kan afgaan bleek wel toen we bij Lot 10 kwamen een mall met net als vele andere een foodcourt. De mall was klinisch en de foodcourt vooral gericht op Japanners. Niet ons ding.
Wat wel bijzonder was, was dat toen we de mall uitliepen in de verte de puntjes van de Petronas Towers zagen.
Een tipje van de sluier voor later die avond...
Eerst maar wat verkoeling zoeken in het zwembad op de 9e verdieping met uitzicht op een deel van de skyline van Kuala Lumpur.
Petronas Park was de volgende bestemming. Het blijft bijzonder imposant om de torens te zien wanneer je de hoek van het park om komt. In de avond schitteren de 2 torens als diamanten. Wat voel je je nietig als je helemaal omhoog kijkt om het puntje van de toren te zien. En dan is het de kunst om een selfie te maken met de hele toren op de achtergrond. Uit het niets, net zoals de mannen met paraplu’s wanneer het begint te regen staat er een man naast me. Een lokale verkoper die hier slim op inspeelt en clip-on fisheye lensjes voor op je smartlphone verkoopt.
Grappig dat ook hier, net als bij Burj El Kalifa ook fonteinen voor de torens zijn en ieder kwartier is er een kleurrijke en muzikale show.
Tijd om de torens vanuit een ander perspectief te gaan bekijken. Het kostte ons 3 verschillende liften en een dure mocktail maar het uitzicht is onbetaalbaar! Marini’s On the 57th zit vlak naast de Petronas torens, vanuit de openlucht bar lijken de torens bedriegelijk dichtbij.
De obers zijn goed in 2 dingen: drankjes brengen en foto’s maken van mensen met op de achtergrond de glimmende torens. Na een uur ons te hebben vergaapt aan de torens, het uitzicht en de poses van mensen rekenen we onze mocktails af: 70 ringgit (14 euro) en dalen weer af.

9 oktober

De jetlag zorgde er vanochtend voor dat we laat wakker waren. Wetende dat we toch al te laat waren om in de koelte van de ochtend een inspannende wandeling te maken besloten we eerst rustig te gaan ontbijten. Als tip hadden we het Indiase stalletje tegenover ons appartement gekregen. Do as the locals do en dus zaten we om 10 uur aan de roti met dahl, kip en groenten. Vader, moeder en zoon runden de tent. Geanimeerd hebben we met de man gesproken die ons advies gaf op vele gebieden. Ondertussen genoot ik van de lekkerste roti die ik ooit had gegeten. Nooit gedacht dat ik zoiets als ontbijt zou eten. En nog goedkoper dan 1 jus d’orange bij het restaurant aan de overkant, nl 16 ringgit.
Om 12 uur stonden we in de brandende zon onderaan de uitdaging voor het komende uur, trappen met 272 treden omhoog naar de Batu Caves en loslopend apen die alles wat maar enigszins op eten leek van je probeerden te roven.
Na 50 treden liepen er al kleine straaltjes van mijn hoofd. Nog 222 treden te gaan.
Eenmaal boven kwam een koel briesje ons tegemoet en zagen we de grote grot met daarin een hindoe tempel.
En natuurlijk ook hier overal apen, die veel gewoontes van mensen hadden overgenomen: water drinken uit een fles, chocolade melk uit een beker en ook allerlei eten in zakjes.
Na te hebben genoten van de koelte in de grot zijn we weer afgedaald en terug naar KL gegaan.
Vlakbij ons appartement stikt het van de malls. De een nog luxer dan de ander, soms met wel 10 verdiepingen en honderden shops. We hebben ons vergaapt aan alle etalages.
Om niet veel later nasi te gaan eten bij de Indiër. Voor Ra pedis, voor mij niet. Tenminste het was de bedoeling dat de mijne niet pittig zou zijn totdat ik een stuk rawit aanzag voor een stuk boontje....
19 ringgit armer besloten we om even een uurtje te relaxen.
Om 20.00 uur hadden we een reservering bij Bijan, een van de beste Maleisische restaurants. En heel handig, vlakbij om de hoek.
Het eten was heerlijk! Ik heb nog nooit zulke lekkere shortribs gegeten. Super mals. De rendang eend van Ra was voor mij te pittig. De rekening gelukkig daarentegen niet. Voor Maleisische begrippen waarschijnlijk wel.