Bergen poep....

13 oktober

Oorspronkelijk was het een rechtstreekse vlucht om 10.30 uur naar Mulu. Helaas werd deze gewijzigd in een vlucht met een stop in Binatula en een overstap in Miri. Pfff een halve dag onderweg voor een vlucht die normaal gesproken 2 uur zou duren.
Gelukkig konden we gelijk de kamer in en onze spullen droppen. Wat een serene rust heerste er hier. Na een heerlijk nasi goreng heb ik geprobeerd wat te slapen, dat vroege opstaan ging me niet in de koude kleren zitten. Ra die raakt het bed en slaapt, ik hoe moe ik ook was kon geen dutje doen.
Om 14.30 uur stond onze eerste excursie in Mulu National Park op de planning, een tocht naar de Deercave en Langcave.
We liepen over een boardwalk dwars door de jungle. En zoals in alle gidsen staat, niets vastpakken! De houten handrail was een insectenwalhalla! Er zaten duizendpoten, wandelende takken, slakjes, rupsen en nog veel meer onbeschrijfelijke insecten.
De ingang van de grot, Deercave was immens groot. Tot een paar jaar terug was dit de grootste voor het publiek toegangelijke grot. Recentelijk is daar een grot in Vietnam voor in de plaats gekomen.
Pas wanneer mensen beneden aan de trappen stonden zag je pas hoe groot de grot was. In deze grot wonen ca. 3 miljoen vleermuizen. Qua formaat niet echt heel groot, kleiner dan je hand.
Maar ja die 3 miljoen zorgen wel voor letterlijk bergen van guano (vleermuizenpoep). Des te verder we in de grot kwamen des te indringender de geur. Wanneer je met je lamp op die bergen poep scheen zag je dat dit ook weer een walhalla was voor allerlei insecten als kevers en kakkerlakken.
Aan het einde van de grot was het dak ingestort daardoor was er een stuk jungle in de grot ontstaan, een garden of Eden noemde ze het. Prachtig om te zien. Het deed mij denken aan de Honeycomb Cave in Nieuw Zeeland.
De volgende grot, Langcave was totaal anders. Veel intiemer en mooier qua rotsformaties met natuurlijk veel stalagmieten en stalagtieten. Ook hier ging het trap op, trap af. We liepen door enorme zalen met een diversiteit aan vormen.
Tijd om naar buiten te gaan en plaats te nemen in het theater van de natuur. Zonder een vaste aanvangstijd van de show, slechts een indicatie nl. ergens tussen 16-18 begon het en alleen als het niet regent. Want wie wil nou nat worden?
Nou in ieder geval niet de honderdduizenden vleermuizen....
Het eerste signaal dat ze klaar waren voor hun show was een klein groepje dat zich buiten waagde. Al cirkelend stegen ze op en tekenden zich af tegen de lucht.
En als één vleermuis uit de grot is, volgen er meer. Een waar spektakel ontvouwde zich! Meerdere slingers van honderdduizenden vleermuizen bewogen zich sierlijk door de lucht. De zon zorgde voor een gouden berg en wanneer je goed keek zag je de enorme massa uit de grot komen en opstijgen. Wat een natuurfenomeen! De batexodus, om nooit meer te vergeten.
Door het donker moesten we vervolgens nog een uur terug lopen en dat uur voelde als minimaal 3 uur. Ik was doodmoe en had honger als een paard.
De nasi kwam me even de oren uit dus koos ik voor friet met een burger. Ze waren duidelijk beter in het maken van nasi!
Tijd om het bed op te zoeken en dat deden we net op tijd... Even dacht ik dat de airco harder ging blazen maar het was de regen die op het dak tikte. En net als je dacht dat het niet harder kon regenen ging het nog harder. De sluizen in de hemel stonden volledig open, de hele nacht lang.

14 oktober
Wat een nacht, niet alleen de regen hield me wakker maar ook een zere keel en een flinke verkoudheid hielden me uit mijn slaap. Ra had heerlijk geslapen op het ritme van de regen.
Toen we gingen ontbijten zagen we dat de rivier een flink eind was gestegen tot een bruine kolkende massa.
Niet gek met al die regen.
En laten we nu net een tour met een boot hebben geboekt!
Een lange smalle boot zou ons eerst naar de lokale markt brengen. Het instappen was al een uitdaging. Ik had het gevoel dat de boot zo kon omkieperen, de sterke stroming hielp daar ook nog eens bij.
Een aftands reddingsvest zou me drijvende moeten houden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt wel even in de flow moest komen maar toen we eenmaal over het water zoefden was dat wel machtig mooi.
De lokale markt stelde niet veel voor. En door de regen stond de helft van de kraampjes in het water dus daar kwam sowieso niemand.
Ra toonde zich meester in het pijltjes schieten met een lange blowpipe! Die kon je uitproberen op de markt.
Tijd voor de volgende stop: Windcave. Vanaf de rivier was het 150 treden omhoog. En door de regen was het verraderlijk glad op de treden, maar ja de railing vasthouden was ook niet echt een optie.
Windcave dankte zijn naam aan een smalle doorgang waar de wind bijna altijd doorheen waait. Heerlijk verkoelend!
Ook hier weer indrukwekkende kalksteenformaties en de kings chamber. Een zaal met daarin kalksteenformaties die moesten lijken op een koning en koningin. Ik zag het niet...
Wat ik dan weer wel zag was een enorme spin tegen de traptrede aangeplakt waar iedereen overheen stapte. Tja was ook niet te missen met de enorme bundel licht die mijn lamp voortbracht.
Na 150 treden af, konden we er weer 200 op voor de volgende grot: Clearwater Cave. Alleen vandaag helaas muddy water cave door de vele regen die die nacht was gevallen.
Het was wel weer een totale andere grot met de rivier die er doorheen stroomde.
Tijd om weer terug te gaan.
En alsof de hemel wist dat ik rust moest nemen want we waren nog geen 5 min in onze bungalow of de sluizen gingen weer open. Met de terrasdeuren open hebben we genoten van de regen.
Ik wel een beetje ellendig van de verkoudheid maar ach met het uitzicht op de jungle en de regen kan een mens best wat hebben.
De nightwalk lieten we maar voor wat deze was. Moe van alle inspanning deden we om 21.00 uur het licht uit.
Iets later zaten we toch weer buiten op ons overdekte terras want zo hard hadden we het nog niet horen regenen!

15 oktober
Wakker worden met de jungle was vanochtend het credo. Om 6 uur ging de wekker voor onze jungle canopy walk om 7 uur. Het opstarten kostte even wat moeite, maar voor een vroege ochtend in de jungle ging ik graag uit bed.
De hangbruggen tussen de bomen, besloegen in totaal 480 meter. Variërend van 20 meter hoogte tot 35 meter. Meestal had ik geen idee of gevoel bij de hoogte omdat er zoveel planten, takken etc onder me groeide dat ik de grond niet zag. Alleen de lange brug boven de rivier deed me dat even beseffen en dan wiebelt ie ook nog extra en kraakte op sommige plekken.
Het was heel speciaal om zo vroeg in de canopy van de jungle te wandelen. Tegen de bergen aan trok langzaam de mist omhoog. En de rust, zeker geen stilte, is onbeschrijflijk!
We waren op tijd terug om onze koffers te pakken uit te checken en richting vliegveld te gaan.
Daar was het uitzonderlijk rustig... zo vroeg waren we nu ook niet. Maar ff checken bij de balie. Wat bleek onze rechtstreekse vlucht naar Kota Kinabalu was in september al gecancelled. Nooit iets van gehoord!
Onze nieuwe vlucht ging 3,5 uur later met een overstap op Miri waar we ook 3 uur moesten wachten. Soms zit het mee, soms zit het tegen....
En dus zijn we maar terug gegaan naar het park en hebben daar onze tijd uitgezeten.
Uiteindelijk waren we om 21.00 uur in ons hotel in Kota Kinabalu. Wat een vlucht van 50 min had moeten zijn was een vermoeiende dagtrip geworden mede door het slechte weer boven Kota Kinabalu waardoor we ook nog hadden moeten wachten.