Ontroerd door mini-slurfje

18 oktober

Ik word wakker en mijn gezicht voelt nog steeds bont en blauw aan. Het voorspelt niet veel goeds. Als ontbijt gaat er eerst een batterij aan medicijnen naar binnen.
Ik knijp mijn neus dicht en probeer mijn oren te klaren....kansloos. Iets wat ik de komende dagen vast nog vaak ga doen.

Wanneer we in het vliegtuig zitten naar Sandakan zien we weer een donkere lucht aankomen. Het regenseizoen lijkt echt te zijn begonnen... onze start wordt uitgesteld. Onverantwoord om nu op te stijgen. Met 45 minuten vertraging komen we aan op Sandakan. Net te laat om de voedertijd van de orang-oetangs te bezoeken. We gokken er echter op dat we toch nog wat kunnen zien en überen naar Sepilok. Onze lieve Uberchauffeur is bereid om op ons te wachten zodat we de koffers in de auto kunnen laten liggen.
We hebben nog 45 minuten voordat alles dicht gaat en dus spoedden we ons naar het platform waar om 11 en 15 uur fruit en groenten voor de orang-oetangs wordt neergelegd. Vele toeristen lopen ons tegemoet, het is inmiddels 15.30 uur.
Wanneer we aankomen zien we makaken de restjes voedsel die er liggen opeten.
Te laat... geen oranje te bekennen...behalve dan om ons heen want het stikt er van de Nederlanders.
Maar dan wijst iemand op een ritselend bosje. En jawel iets oranjes komt langzaam naar voren, een vrouwtje....een moeder met baby. Ontroerdend zo’n klein wezentje zich vasthoudend aan mama.
Iets later komt er ook nog een dappere eekhoorn wat eten halen, dapper balancerend op het touw, de makaken ontwijkend weet hij wat fruit te bemachtigen. Het is bijna een film.
Maar helaas de show is over, het doek valt. We begeven ons richting uitgang als een van de laatsten. Maar wat blijkt, een van de artiesten loopt voor ons. Over de railing van de boardwalk zien we een orang-oetang lopen. We volgen hem en hij weet dat want af en toe kijkt hij achterom. Zo grappig. Op een gegeven moment kruipt hij achter een hek en blijft ons even aanzitten kijken. Wie bekijkt wie nu?

19 oktober
Na een hete nacht in de hostel, ja want alles moet wijken voor de genezing en dus moest de airco uit, werden we opgehaald voor ons 3dagen/2nachten jungle avontuur dat begon met opnieuw een bezoek aan Sepilok. Nu waren we ruim op tijd en konden dus ook nog even langs de nursery. Uren had ik er kunnen kijken naar de ondeugden van de jeugdige orang-oetangs. Bij het platform was het een drukte van belang, te druk vond ik.
Maar goed dit is de enige manier om een glimp op te vangen van orang-oetangs die vrij zijn om te gaan en te staan waar ze willen.
We zagen er een aantal. Zelfs een indrukwekkend mannetje kwam even kijken naar al het gepeupel.
Het blijven bijzonder wezens met een hoge knuffelwaarde. Goed dat ze op deze manier ervoor zorgen dat ze weer terug de wildernis in kunnen. Hopelijk zit de door mijn zus geadopteerde Lomon ergens heel diep in de jungle.
Tegenover de sanctuary lag het sunbear reservaat. Een andere bedreigde diersoort in Borneo.
Het was al aardig warm dus de beren lagen op apegapen.
Omdat we nog tijd over hadden voordat het busje dat ons naar Sukau pech had besloten om naar Rianforest Discovery te gaan. Maar ja als je al in het oerwoud bent geweest dan blijft zo’n park een beetje geknutsel.
Uiteindelijk kwamen we om half 5 aan in Sukau na een rit van 2 uur. Die rit ging vooral langs palmplantages, een van de inkomstenbronnen is palmolie. Vanuit het vliegtuig had ik al de keurige rijen van palmbomen gezien. Veel oerwoud heeft er voor moeten wijken. Na wat zoeken op internet kwam ik dit filmpje tegen: https://youtu.be/dOoHI5KeaHE. Nooit geweten dat in zoveel producten palmolie zit.

We waren nog niet koud binnen of moesten al gelijk de boot instappen.
Onze eerste safari over de Kinabatangan rivier begon.
We zagen witte reigers en veel zwaluwen vliegen. Ergens in de bocht van de rivier hield de boot stil. Op de oever hoorde je het kraken van struiken, het was absoluut geen geritsel! Toen we goed keken zagen we achter het hoge gras een olifant. Wauw! Wat een mazzel dat we deze al zo snel spotten.
Al snel horen we meer gekraak aan de oever en zien steeds meer grijs tussen het groen door.
Op een gegeven moment tel ik er maar liefst 17 met hele kleintjes erbij. Op een afstand bekijken we het hele tafereel. De olifanten komen steeds meer uit het gras richting oever van de rivier. De gids zegt dat het erop lijkt dat de kudde de rivier wil oversteken wat uniek is om te zien want dit doen ze slechts 2 a 3 keer per jaar.
Langzaamaan is de hele groep vanuit het bos of gras verschenen en staan aan de oever. Een van de grotere waagt de stap de modder in en ligt iets later in het water.
Er volgen er meer..
En dan na een uur te hebben gedobberd op de rivier zien we het gebeuren. Een van de olifanten zet aan en begint te zwemmen naar de overkant. Al snel ligt er een slinger van olifantenhoofden en slurfen in het water. Adembenemend, zo ontzettend gaaf om dit te zien! Ik realiseer me hoe bijzonder het is dat we dit mogen aanschouwen. Een voor een maakt iedereen de oversteek. Als een van de laatsten zien we een moeder met een klein jong. Ook zij wagen de oversteek. We zien telkens weer een ieniemini slurfje boven het water uitsteken. Ontroerend....
Onder de indruk van wat we hebben gezien varen we terug richting B&B.

Nauwelijks bekomen van de middagsafari stappen we de boot weer in voor de avond/nachtsafari. En net als met een nachtduik andere dieren en andere dynamiek. Alsof we op zoek zijn naar gevluchte criminelen, zo scant de lamp van de gids de oeverbanken. Vliegensvlug vliegt de lichtbundel alle kanten op. Ik houd op een gegeven moment op met het volgen van die lichtbundel.
We zoeken oplichtende ogen en die vinden we die avond in de vorm van een baby krokodil, een uil met een gevangen muis, een wilde kat enen paartje vogels die ze de Borneo Angry birds noemen. Zo zien ze ook uit.
Tijd om te gaan slapen, morgen vroeg op voor de ochtendsafari.


20 oktober
Het is 6 uur in de ochtend en onze boot snijdt door het bijna spiegelgladde water. De jungle ontwaakt, overal komen geluiden vandaan. De meest bijzondere is de roep van de gibbon. Je hoort hem mijlenver.
Ra spot een krokodil op de oever en zelfs een groep makaken waagt zich op de oeverbank.
We zien 2 verschillende soorten hornbills, de common en de elephant. Wat een prachtige vogel!
Wanneer we een kleine kreek invaren zien we een hele makakenfamilie die op zoek zijn naar voedsel. We zien een grote kingfisher en de welbekende blauwe ijsvogel. De kleuren zijn feller dan zoals wij deze kennen.
De kreek is een beetje mysterieus met de mist die laag over het water hangt en alle dierengeluiden.
Om mijn lichaam wat rust te geven en daarmee hopelijk op tijd herstelt besluit ik de junglewandeling over te slaan. Ra komt iets later ook terug want het blijkt dat hij de enige was en niet over de juiste schoenen beschikte. Gezien alle modder waren laarzen benodigd.
Om 16.00 zaten we weer gereed voor de middag safari.
We voeren langs dezelfde plek als gisteren, alleen nu was er slechts 1 olifant te bekennen die maar weing van zich liet zien en ook weer snel de jungle inging.
Toen realiseerde ik me pas echt hoe speciaal de oversteek van alle olifanten was.
We zagen die middag nog wel een enorme groep neusapen in de bomen en een aantal langoeren.
Het waren 2 enerverende dagen!
De nachtsafari lieten we aan ons voorbij gaan, ff tijd om alle indrukken te verwerken en om weer de nodige rust te pakken. Keuzes maken is soms best moeilijk realiseer ik me wanneer je alles eruit wilt halen.
Vanavond zag ik het wel zwaarmoedig in, nog 2 nachten om te herstellen om te kunnen duiken. Sipadan staat al zolang op mijn wensenlijst, ik zou echt enorm balen als ik die duiken niet kan maken.