Beachlife
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
29 Mei 2018 | Vietnam, Ðảo Phú Quốc
27 mei
Eigenlijk zou ik vanuit Da Lat naar Mui Ne gaan, maar het fijne van niet te ver vooruit plannen is dat je de boel kan omgooien. En dus ben ik gisteravond op Phu Quoc aangekomen.
De hemel is strakblauw en al vroeg in de ochtend is het goed warm en wat is dan fijner om wakker te worden in het zwembad voor je deur, helemaal voor jezelf!
Daarna loop ik richting Long Beach, een zandstrand van 20 kilometer lang. Het zand is al bloedheet dus is het rennen geblazen naar de branding. Ook het zeewater is warm. De maand mei is de opbouwmaand naar het regenseizoen. Het is dan heet en vochtig, en ook minder druk. En dat is te zien op het strand. Op een enkeling na ligt er niemand op het strand. De zee is niet echt heel mooi, het water is groenig en niet echt helder. Ik wandel een paar kilometer en besluit bij Rory’s te gaan lunchen. Een kleurrijk ingerichte bar aan het strand.
Ze hebben er heerlijke smoothies.
De prijzen op Phu Quoc zijn wel wat hoger dan in de rest van Vietnam. Ik vergelijk altijd de lime juice, de goedkoopste dronk ik in Hanoi voor 25.000, hier kost deze 45.000.
Ik blijf lekker lang hangen en geniet van het niets doen en in de branding staren.
Ik loop weer een paar kilometer langs het strand en ga bij een restaurant zitten. Het wordt later in de middag en ook drukker op het strand. Ik zit volgens mij bij het stuk strand van de lokale bevolking. Genietend van alle verse sapjes en af en toe een duik in de zee is prima vertoeven.
Tegen zonsondergang bestel ik inktvis in zoetzure saus.
Heerlijk zo’n dag niets doen.
Na een lange wandeling terug neem ik nog een verkoelende duik in het zwembad en duik vroeg het bed in.
28 mei
Vandaag toch maar de stoute schoenen aangetrokken en een scooter gehuurd. Anders kom ik nergens anders dan het zwembad en Long Beach terwijl er op Phu Quoc zoveel meer te zien is.
Het was ff wennen en vooral even uitzoeken hoe alles werkte want de dame van de villa had me een sleutel gegeven en dat was het.
Gelukkig was het niet heel druk op de weg en kon ik rustig rijden en ervaren.
De bestemming lag 20 km verderop in het zuidoosten: Sao Beach.
Na een tijdje voelde ik me al veel vertrouwder op de scooter en deed zoals de Vietnamezen dat ook deden: ik toeterde er flink op los. Ik voelde me helemaal het heertje!
Eenmaal op de bestemming moest ik nog een stukje over onverharde weg, ff focussen en ik vloog erover heen.
Het strand was voor een deel bebouwd en een deel niet. Ik ben helemaal naar het einde van de baai gelopen. Het water was hier kristalhelder en in de ondiepe stukken was het water zelfs een beetje heet.
Het was, buiten het afval op sommige plekken, echt een paradijselijk strand met palmbomen, schommels en fijn wit zand.
Prima om hier wat uurtje te vertoeven. Vanwege de zandvlooien moest ik wel een stukje terug lopen en een “duur” strandbedje huren. Maar goed op zo’n strand is dat geen straf.
En zo’n mooie omgeving vraagt om mooie foto’s. Een Aziatisch stel achter mij had een groot rood opblaasbaar hart bij zich en dus, brutalen hebben de halve wereld, vroeg ik of ik hun hart mocht lenen en of zij foto’s konden maken.
Het waren prachtige foto’s geworden!
De rest van de dag lag ik of in het kristalheldere water of op mijn zonnebedje. Ik was mijn E-reader vergeten en had dus alle tijd om niks te doen en naar de zee te staren.
Best vermoeiend...
Tegen een uur of 16 werd het steeds bewolkter en dus besloot ik om terug te rijden zodat ik ook geen last zou hebben van de spits. Het rijden ging al veel relaxter. Het was lekker koel zo op de scooter. En het grappige is dat ik op een gegeven moment veel makkelijker wordt, bijv gewoon mijn natte bikini aanhouden en kleren erover heen en zand in mijn sandalen. Dat was voorheen echt een no-go.
Ik besloot om terug te rijden naar Rory’s bar om daar iets te drinken aan het strand en ik was mooi op tijd voor de zonsondergang. Onder het genot van een frisse ananassmoothie, genoot ik van het uitzicht. En dacht ik eerst dat de bewolking roet in het eten zou gooien, bleek dat geheel niet het geval. Het werd een ongelofelijk kleuren spektakel! De hemel kleurde van paars, roze, rood, oranje, geel en alle schakering die die kleuren kennen. Wow!
Onder het genot van een te grote seafood schotel (voor 18 euro) met inktvis, softshell crab, barramundi en garnalen zag ik de dag in de nacht veranderen en op zee de groene lichtjes van de inktvis-visser oplichten.
Voldaan dook ik het bed in....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
