It feels like a shot of a gun...
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
14 Juni 2018 | Indonesië, Komodo
13 juni
Eigenlijk best lekker in zo’n hutje slapen. Soms voel je een briesje erdoor heen waaien en in de nacht koelt het af naar zo’n 24 graden.
Ik word wel om 5 uur wakker maar dat was ook in een hotelkamer, ik raak niet gewend aan het gekukeleku van de hanen. Het gaat dwars door mijn oordoppen heen.
Vandaag waren we met een kleinere groep op de boot. Lekker relaxed.
We gingen naar een duiksite waar onze duikgids nog nooit had gedoken en de andere gids alweer een jaar geleden. Het werd een soort van ontdekkingsduik.
De naam van de duiksite was Golden Passage. Een doorgang tussen 2 eilanden en dat betekent: stroming.
Aan het opppervlakte zag je al hoe onrustig het water was.
Het eerste deel van de duik was saai, geen mooie koralen, een klein beetje stroming. Die begon echter snel sterker te worden. Max, onze gids gebaarde ons over een soort van heuveltje over te gaan. En toen begon de achtbaanrit, we werden door het water heen geblazen. Woehoeeee, even goed de balans vinden en dan vliegen. Wel opletten want Max zou inhalen met een lijn en die moesten we grijpen. Missen en je werd weggeblazen. Max haakte aan, Terro greep de lijn, Sunanda daarna en ik zocht positie...hield de lijn in de gaten die ik met grote vaart naderde en.... Got it!
Mijn lichtbubbels gingen verticaal omhoog en als vlag wapperde ik in de stroming. Kicken!! Eindelijk tijd om rond te kijken en de haaien te bewonderen die met het grootste gemak in de stroming zwommen. Waanzinnig.
Iets later haakte Max los en vlogen we weer verder over een soort veld van broccoli met allemaal groene zachte koralen. Heel bizar landschap.
Daarna kwamen we weer in rustiger water en in een prachtige koraaltuin met enorme tafelkoralen.
Vier duiken in 1 duik! Goed begin van de dag!
De tweede duik had als onderdeel de “shotgun”. Na de duik vanochtend kon ik me er iets bij voorstellen.
We kregen een gedetailleerde briefing en vooral het dringende advies wanneer je in de kom komt, ga dan naar 10 meter diepte . Ga vooral niet dieper!
Het eerste deel van de duik was weer een rustig stuk driften.
Max gebaarde dat we wat omhoog moesten en ik zag de kom. En ook hier weer goed opletten en de lijn vastgrijpen. Alleen wat hier de opening wat smaller en dus ging het water er sneller doorheen.
Ik koos weer positie in het water en kon als laatste de lijn vast grijpen. Het water ging hier supersnel doorheen. Ik durfde niet achterom te kijken, bang dat mijn masker er werd afgeblazen door de krachtige stroming.
En daar hingen we weer...alleen gebeurde er helaas niet zoveel als in haaien of iets dergelijks.
Volgende keer neem ik mijn eigen rifhaak mee, nu hingen we met zijn 3-en aan een lijn en ja dan schiet wel eens de haak los. Gelukkig kon ik me nog net vast grijpen aan een rots en met de lijn in mijn andere hand met 2 mensen eraan. Dat was ff werk aan de winkel om weer aan te haken.
Na een paar minuten gaf Max een tikje op mijn schouder, tijd om los te laten, tijd voor de shotgun!
What the fck.... Jezus zo hard was ik nog nooit gegaan onderwater. Het koraal schoot onder mij door. Ik kon niets anders dan me mee laten voeren. Geen idee waarnaar toe...loslaten en vertrouwen hebben...best spannend.
Na een paar minuten nam de stroming af totdat het helemaal weer stil viel.
Best kicken!
De koraaltuin waar we in beland waren was weer prachtig.
Tijdens de lunch zagen we een aantal manta’s aan het oppervlakte. Jammer dat ze er met de duik niet waren.
De laatste duik had 2 opties: de makkelijke en de wat moeilijkere en dan geldt natuurlijk dat je bij de moeilijkere meer kans hebt op meer big stuff.
Na wat wikken en wegen met Max gingen we voor de laatste optie. Bij deze duik was het van belang zo snel mogelijk naar beneden te gaan en de beschutting van het rif te zoeken.
Max sprong en Sunanda en ik gelijk erna. We gingen gelijk onderwater. Max moest nog even richting bepalen en ik merkte dat de stroming al best sterk was. Ik had geen idee waar ik heen moest dus hield Max in de gaten.
Het afdalen ging best snel maar niet snel genoeg want ik zag het rif steeds kleiner worden en ik was als een idioot aan het vinnen maar het kwam niet dichterbij. Sunanda was achter mij, Max een stuk voor mij. Dit was een verloren zaak en dus zocht ik een stuk rots op en hoopte dat Max snel zou omkijken. Sunanda vergezelde me en Max keek gelukkig om. Hij gaf het signaal: abort dive. En zo stegen we na een duik van amper 5 minuten weer op.
Volgende keer maar the easy way.
Toen we terug waren startte gelijk de fruitbattour. Ik heb megasnel een koude douche genomen (warm water is er nl. niet), 2 minuten incl uit- en aankleden en ben weer op de boot gestapt
Ik wist eigenlijk totaal niet wat ik ervan kon verwachten.
Met de boot voeren we richting een eiland. Ik dacht eerst dat we aan land zouden gaan maar dat was niet het geval. De zon was net onder en toen gebeurde het, de eerste vleermuizen of ook wel vliegende honden verschenen vanuit de bomen op het eiland. Eerst waren het er enkelen maar al snel werden het er tientallen honderden misschien zelfs wel duizenden. De stroom aan vliegende honden lijkt eindeloos door te gaan. Na enige tijd te hebben gekeken vanaf de boot zijn we teruggegaan naar het resort.
Moe maar voldaan lag ik weer vroeg in mijn bale.
14 juni
Mawan, voor de tweede keer ging ik hier duiken. Normaal gesproken zou ik dat niet leuk vinden om weer naar een zelfde plek te gaan met zoveel keuze uit duikplekken. Maar Mawan stond bekend om de manta’s en kende nauwelijks stroming.
Met Max en Sunanda mocht ik als eerste het water in. En waren nog niet beneden bij het cleaning station of er kwam al een manta aan. Sierlijk en elegant bewoog hij door het water en liet zich gewillig door de vissen schoon poetsen. De manta draaide in alle rust zijn rondjes. Op een gegeven moment kwam hij mijn kant op en vloog vlak over mij heen. Wat een waanzinnige gevoel is dat toch zo’n een enorm beest dat over je heen komt.
De manta verdween in de verte en wij vervolgden onze duik langs het rif.
Dat duurde echter niet zo lang want aan het tikken op de tanken te horen waren er weer manta’s. Nu kwamen er twee achter elkaar voorbij. Ze draaiden sierlijke rondjes in het water.
Tegen het einde van de duik waren we weer terug bij de zanderige helling en ook daar was er weer een manta. Dit keer een enorm grote.
Wat zijn het toch bijzondere wezens! Ik krijg nooit genoeg van ze.
De tweede en de laatste duik van die dag waren niet zo spectaculair als de eerste maar wel ongelofelijk mooi. Het koraal zowel zacht als hard is hier zo rijkelijk aanwezig en in alle kleuren.
En de drift aan het begin van de tweede duik ging in een snelle stroming waardoor het rif weer onder en langs me voorbij schoot. Heerlijke duiken! En helaas ook de laatste op Komodo.
Ik ga het hier missen, de bale met alle geluiden zoals die van de Tokeh gekko, de hanen en de chicha. De koude douche na het duiken die dan echt heerlijk is en de nachtelijk wandelingen naar het toilet. Natuurlijk ook de mensen met wie ik veel lol heb gehad waaronder Chris, Ari, Solomo, Angela, Terro, Diana, Max en Sunanda.
Het enige wat ik niet ga missen is het eten.... ik kijk dan ook enorm uit naar de pizza die ik morgen ga eten wanneer ik ben aangekomen in Labuan Bajo.
-
16 Juni 2018 - 06:20
Wanda:
Wat heb je veel gezien tot nu toe. Prachtig! -
16 Juni 2018 - 07:05
Mam:
Ik probeer me er iets bij voorgestelden, je moet toch wel een topconditie hebben om zo te duiken, geweldig hoor Eug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley