Een oase van rust
Door: Eugenie
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
19 Maart 2009 | Marokko, Rabat
19 maart 22.52 uur
Vandaag begon om 13.00 uur dan eindelijk mijn droomreis, de bestemming waar ik al zolang naar had uitgekeken, waar ik over had gedroomd en in mijn verbeelding al met beelden had ingevuld. De naam van deze bestemming: Marrakech.
Om 13.00 waren we op het vliegveld en we waren niet de enige die naar Marrakech gingen. Er stond een lange rij, waarbij je je afvroeg of dat allemaal wel in het vliegtuig zou passen. Ook al zou ik in het bagagerek moeten liggen, gaan zou ik! Des te triester was de tragedie die iets achterons in de rij afspeelde. Een hele familie, klaar om naar Marrakech te gaan. Er ontstond wat geroezemoes, tassen werden doorzocht en helemaal binnenstebuiten gekeerd. Wat bleek: dochterlief was haar paspoort vergeten! Ik had niet graag in haar schoenen willen staan en begreep maar al te goed de emoties die naar boven kwamen toen bleek dat ze echt niet mee kon. Daar sta je dan op het vliegveld, je familie uitzwaaiend terwijl jij met je koffer achterblijft. Ik moet er niet aandenken!
Na een vlucht van ruim 3,5 uur waren we dan eindelijk in Marrakech. Na wat flinke turbulentie tijdens het afdalen, landden we veilig op de grond. Een donker grijze lucht heette ons welkom. De grote plassen vertelden ons dat het flink had geregend. We werden opgehaald door Achmed die ons behendig door het spitsuur van Marrakech leidde. Overal getoeter, veel fietsen en brommers, karren aangetrokken met ezels en veel (alleen maar) rode huizen waren we eerste indrukken die we opdeden.
Onze riad was in de medina, een doolhof van smalle straatjes met daar omheen een hele grote stadsmuur. De riad was niet te bereiken met de auto en dus moesten we door de modder (leuk hoor, net mijn schoenen gepoetst) naar de riad lopen. Jezus, wat een indrukken tijdens die 10 minuten lopen. In de medina bruist letterlijk het leven. Ik kwam ogen tekort en ondertussen moest ik ook nog goed op het verkeer letten want de brommers en fietsers razen voorbij. Ook hier vindt het leven op straat plaats. Karren met broden, slagerijen zonder koeling waar de koeientongen aan grote haken hangen, vrouwen zittend op straat die kruiden verkopen. Het was echt even teveel om in één keer te verwerken. Na 10 minuten lopen door smalle steegjes begon ik me steeds meer af te vragen of ik ooit de weg wel zou terugvinden naar de riad. Aan de andere kant ook wel helemaal top om gewoon te verdwalen en te genieten van de omgeving.
In een heel smal steegje lag onze riad, enkel een deur scheidde ons van het bruisende straatleven. Toen we binnentraden kwamen we in een oase van rust terecht. Zo’n ongelofelijke kalmte na alles wat we in die 10 minuten lopen op straat hadden ervaren. Er hangt hier een serene rust. Ik denk dat we na een dagje dwalen door Marrakech, hier onze rust weer gaan vinden.
Sylvan heette ons van harte welkom en onder genot van een kopje groene thee met munt vertelde hij ons alles over Marrakech. Wel even schakelen om het allemaal te volgen in het Frans, maar het ging me wonderbaarlijk goed af. Alsof ik nooit anders dan Frans had gesproken. Na ons te hebben opgefrist zou Sylvan ons naar het beroemde plein van Marrakech brengen, Femnaa el Fna. We liepen weer door een wirwar van straatjes en terwijl ik weer genoot van alle indrukken was ik ook druk bezig om de route te onthouden. Visueel een enorme uitdaging!
Toen we op het plein aankwamen was ik in eerste instantie een beetje teleurgesteld, ik dacht dat het plein veel groter zou zijn. Haha, think again! We gingen de hoek om op het plein en daar openbaarde zich nog een veel groter plein. Fel wit licht van de vele kraampjes kwam ons tegemoet met erboven heel veel rook. En dan de geuren waaaah, teveel……
We hebben een terras opgezocht aan het plein om alles op ons in te laten werken en ondertussen natuurlijk kennis te maken met de Marokkaanse keuken. Couscous Royal stond er voor mij op het menu. Een tajine gevuld met couscous, gegrilde groenten, gecarameliseerde uien met kanaal, kip, rund en merquez. Met name de uien waren geweldig. Helaas was de merquez niet helemaal gaar dus daar heb ik me maar niet aangewaagd.
Na het eten, moe en voldaan hebben nog een kort rondje over het plein gemaakt. Natuurlijk werden we al gelijk aangeklampt door kinderen die iets wilden. Voordat ik het in de gaten had, had ik al henna op mijn hand zitten. Gelukkig kwam hier mijn Arabisch goed van pas en konden we middels heel vaak “la soekran” te zeggen ons redelijk tussen de kraampjes doorbewegen. Overal etende mensen, overal etenswaren van koeiekoppen tot schelpen, van merguez tot rundertong. Sylvan had aangegeven dat als je hier wilde eten je dat het beste op de laatste avond kon doen (mocht je er ziek van worden dan zou in elk geval je vakantie er niet door verpest worden).
Gelukkig hadden we goed opgelet op de heenweg en vonden dus zo onze riad terug! En nu genieten we van de stilte…….
Morgen kookles!! Ik kan niet wachten…
Vandaag begon om 13.00 uur dan eindelijk mijn droomreis, de bestemming waar ik al zolang naar had uitgekeken, waar ik over had gedroomd en in mijn verbeelding al met beelden had ingevuld. De naam van deze bestemming: Marrakech.
Om 13.00 waren we op het vliegveld en we waren niet de enige die naar Marrakech gingen. Er stond een lange rij, waarbij je je afvroeg of dat allemaal wel in het vliegtuig zou passen. Ook al zou ik in het bagagerek moeten liggen, gaan zou ik! Des te triester was de tragedie die iets achterons in de rij afspeelde. Een hele familie, klaar om naar Marrakech te gaan. Er ontstond wat geroezemoes, tassen werden doorzocht en helemaal binnenstebuiten gekeerd. Wat bleek: dochterlief was haar paspoort vergeten! Ik had niet graag in haar schoenen willen staan en begreep maar al te goed de emoties die naar boven kwamen toen bleek dat ze echt niet mee kon. Daar sta je dan op het vliegveld, je familie uitzwaaiend terwijl jij met je koffer achterblijft. Ik moet er niet aandenken!
Na een vlucht van ruim 3,5 uur waren we dan eindelijk in Marrakech. Na wat flinke turbulentie tijdens het afdalen, landden we veilig op de grond. Een donker grijze lucht heette ons welkom. De grote plassen vertelden ons dat het flink had geregend. We werden opgehaald door Achmed die ons behendig door het spitsuur van Marrakech leidde. Overal getoeter, veel fietsen en brommers, karren aangetrokken met ezels en veel (alleen maar) rode huizen waren we eerste indrukken die we opdeden.
Onze riad was in de medina, een doolhof van smalle straatjes met daar omheen een hele grote stadsmuur. De riad was niet te bereiken met de auto en dus moesten we door de modder (leuk hoor, net mijn schoenen gepoetst) naar de riad lopen. Jezus, wat een indrukken tijdens die 10 minuten lopen. In de medina bruist letterlijk het leven. Ik kwam ogen tekort en ondertussen moest ik ook nog goed op het verkeer letten want de brommers en fietsers razen voorbij. Ook hier vindt het leven op straat plaats. Karren met broden, slagerijen zonder koeling waar de koeientongen aan grote haken hangen, vrouwen zittend op straat die kruiden verkopen. Het was echt even teveel om in één keer te verwerken. Na 10 minuten lopen door smalle steegjes begon ik me steeds meer af te vragen of ik ooit de weg wel zou terugvinden naar de riad. Aan de andere kant ook wel helemaal top om gewoon te verdwalen en te genieten van de omgeving.
In een heel smal steegje lag onze riad, enkel een deur scheidde ons van het bruisende straatleven. Toen we binnentraden kwamen we in een oase van rust terecht. Zo’n ongelofelijke kalmte na alles wat we in die 10 minuten lopen op straat hadden ervaren. Er hangt hier een serene rust. Ik denk dat we na een dagje dwalen door Marrakech, hier onze rust weer gaan vinden.
Sylvan heette ons van harte welkom en onder genot van een kopje groene thee met munt vertelde hij ons alles over Marrakech. Wel even schakelen om het allemaal te volgen in het Frans, maar het ging me wonderbaarlijk goed af. Alsof ik nooit anders dan Frans had gesproken. Na ons te hebben opgefrist zou Sylvan ons naar het beroemde plein van Marrakech brengen, Femnaa el Fna. We liepen weer door een wirwar van straatjes en terwijl ik weer genoot van alle indrukken was ik ook druk bezig om de route te onthouden. Visueel een enorme uitdaging!
Toen we op het plein aankwamen was ik in eerste instantie een beetje teleurgesteld, ik dacht dat het plein veel groter zou zijn. Haha, think again! We gingen de hoek om op het plein en daar openbaarde zich nog een veel groter plein. Fel wit licht van de vele kraampjes kwam ons tegemoet met erboven heel veel rook. En dan de geuren waaaah, teveel……
We hebben een terras opgezocht aan het plein om alles op ons in te laten werken en ondertussen natuurlijk kennis te maken met de Marokkaanse keuken. Couscous Royal stond er voor mij op het menu. Een tajine gevuld met couscous, gegrilde groenten, gecarameliseerde uien met kanaal, kip, rund en merquez. Met name de uien waren geweldig. Helaas was de merquez niet helemaal gaar dus daar heb ik me maar niet aangewaagd.
Na het eten, moe en voldaan hebben nog een kort rondje over het plein gemaakt. Natuurlijk werden we al gelijk aangeklampt door kinderen die iets wilden. Voordat ik het in de gaten had, had ik al henna op mijn hand zitten. Gelukkig kwam hier mijn Arabisch goed van pas en konden we middels heel vaak “la soekran” te zeggen ons redelijk tussen de kraampjes doorbewegen. Overal etende mensen, overal etenswaren van koeiekoppen tot schelpen, van merguez tot rundertong. Sylvan had aangegeven dat als je hier wilde eten je dat het beste op de laatste avond kon doen (mocht je er ziek van worden dan zou in elk geval je vakantie er niet door verpest worden).
Gelukkig hadden we goed opgelet op de heenweg en vonden dus zo onze riad terug! En nu genieten we van de stilte…….
Morgen kookles!! Ik kan niet wachten…
-
20 Maart 2009 - 06:09
Chris:
Ik weet niet wat het is maar als ik je berichten lees dan krijg ik ALTIJD honger :-)
Veel plezer en de groetjes aan Jaques! -
20 Maart 2009 - 06:51
Peter:
Het hele verhaal doorlezend me afvragend 'wie is we?'. Kon me toch niet voorstellen dat je Jaques mee zou krijgen naar zo'n bestemming....Tot de laatste foto. Heel duidelijk kan ik het niet zien, maar de buik lijkt te verraden dat het toch echt the one & only is. ;-)
Hoor volgende week graag wat voor wisselgeld hij voor deze trip gekregen heeft! :-)
Enjoy!
Groet,
Peter -
20 Maart 2009 - 08:25
Suus:
Hey Lieve Euske...
Klinkt weer amazing...Succes met koken en geniet ook lekker van dat lekkere ding van je. Geef ´m een zoen van me :-) -
20 Maart 2009 - 09:34
Mam:
leuk dat je toch weer iedere keer een nieuwe ervaring opdoet.
siep heeft hier ook vakantie languit op de vensterbank zonnebadend.Ze wil maar niet bruin worden. Kus mam -
20 Maart 2009 - 17:09
Zus:
he eug,
neem wat kruiden voor me mee! graag wat ras-el-hanout uit marrakech!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
