Lost in Marrakech

21 maart 10:19 uur

Jaques ligt nog lekker op één oor en ik geniet na de stortbuien van gisteren van het zonnetje op het dakterras. Wat een weer gisteravond, het kwam echt met bakken de lucht en je kon een boek lezen bij de flitsen die het onweer veroorzaakte. De straten waren kleine riviertjes en modderpoelen, maar gewapend met paraplu zijn we springend over de plassen naar het restaurant Le Foundouk gegaan. Le Foundouk heeft een franse en Marokkaanse keuken. Na een heerlijke lunch te hebben bereid was ik benieuwd of de koks hier net zo lekker konden koken. Jaques ging voor de franse keuken.
Ik koos voor een mix van Marokkaanse salades en tajine van lamsvlees met amandelen en pruimen, Jaques ging voor de miellefeux met krab en advocoda en gegrilde garnalen. Mijn salades waren niet zo lekker als we tijdens de lunch hadden gehad, maar het lam was zo zacht….. om je vingers bij af te likken. Samen hebben we als dessert genoten van een pistache crème brulee met chocolade mousse. Mmmmmmm, in Marrakech worden we culinair gezien weer op onze wenken bedient!
Vandaag gaan we een beetje cultuur snuiven, na al dat eten wordt het wel eens tijd! Eerst Sjakie eens uit zijn bed krijgen….

22 maart 10.30 uur

Het wordt een beetje routine, Jaques die nog lekker ligt te slapen en ik die mijn weblog bijwerkt, de foto’s uitzoekt en alles nog eens de reveu laat passeren. Vandaag gaat dat wel even wat tijd kosten. Wat een dag gisteren!!
Na het ontbijt zijn we Marrakech te voet gaan verkennen. We waren het smalle steegje nog niet uit of de drukte kwam ons tegemoet. Weekend in Marrakech, waaaaah alsof de straten nog niet vol genoeg waren de afgelopen dagen. Nu had je helemaal je ogen hard nodig om niet te overreden worden door brommers, fietsers, karren aangetrokken door ezels of caleches (paard en wagen). Op route naar Palais de Badii kwamen we een beetje in de grochten van Marrakech, door de vele regen waren de straten grote modderpoelen en was men bezig de straat te herstellen. Langszijde van de werkzaamheden was nog net genoeg ruimte voor één persoon om te passeren. Natuurlijk gaan er hier dan twee personen per keer doorheen, en een goede afscheiding kennen ze hier niet dus Jaques moest, om te voorkomen dat hij in een put van 4 meter viel, gered worden door een Marokkaan.
We kwamen er gauw achter dat alles tussen de middag dicht gaat, dus na een enerverende wandeling besloten we uit te puffen bij de Kosybar. Een heerlijke plek, met zicht op Palais de Baddi. Op de muren van dit paleis (of de ruïne ervan) zaten ontzettende veel ooievaars. Een genot oom gewoon lekker naar te kijken. Hoe ze hun nesten verbeterden, hoe ze relaxed lagen te liggen erin en het leukste was om een ooievaar meerdere pogingen te zien doen om te landen op een nest wat gemaakt was op een toren. Genieten…..
Omdat alles pas weer om half drie open zou gaan hebben we daar uitgebreid gezeten en zijn toen een blokje omgaan lopen.

Iedereen op straat spreekt je aan, en bijna allemaal vragen ze hetzelfde of je in hun shop wilt komen kijken of waar je heen je moet. En soms gaat dan zonder bijbedoelingen en soms met. Je moet in ieder geval continu op je kaart kijken wil je niet verdwalen en je zeker niet laten afleiden door iemand die zegt dat het die kant op is (een andere kant dan jij wilt lopen volgens de kaart). In de kasbah trapten we er toch in en werden voorgelopen door een jongen. Nadat we uit de kasbah waren ging (natuurlijk) het handje omhoog voor wat dirhams. En geef je dan niet genoeg dan krijg je dat ook nog te horen.

Onderweg zagen we het Palais Royal waar de vlag uithing dus de koning was thuis. Kwamen langs de groentemarkt, liepen we door smalle steegjes en nog veel meer. Op ieder punt is wel wat te zien. Je moet er echt de tijd voor nemen om alles in je op te nemen. Om iets voor half drie waren we bij de Tomben van Said. We waren er als eerste en konden dus snel naar binnen schieten om foto’s te maken zonder de massa mensen erop. Binnen 5 minuten was dat moment voorbij. Er waren soms momenten van deja-vu. In Granada hebben we ook veel van dergelijke architectuur gezien, geweldig mooit gedecoreerde ruimtes.
Na de tomben zijn we terug gelopen naar Palais de Baddi die nu ook open was. En als je ven de tijd neemt voor de details zie je leuke dingen. Zo zagen we een paartje valken die net een hagedis hadden gevangen en aan eht veroberen waren. Overal zie je ook katten lopen, soms liggen ze op de meeste vreemde plekken te slapen, de één schuw, de ander komt nieuwsgierig naar je kijken. Palais de Badii is meer een hele groten open ruimte met heel ooievaars dan een majesteus gebouw, maar de details maken het het.

Palais de Bahia is nog in de goede staat en daar was het helemaal een deja-vu. De gelijkenis met het Alhambra was sprekend. Been there, done that, seen it……
Iedere ruimte was weer anders gedecoreerd met overal een patio in het midden, soms gevuld met sinaasappelbomen, dan weer met een fontein. Echt geweldig om te zien. Jaques leefde zich helemaal uit met fotograferen.
Eén foto is wel heeeeel bijzonder: Eugenie met Barak Obama!! (hihi) Er was een groep scholieren waarvan één jongen wel een beetje op hem leek, daar moesten we natuurlijk een foto van maken.

De volgende bezienswaardigheid die we gingen bekijken was Dar Said Museum. In het boekje prachtig omschreven in de werkelijkheid viel het tegen. Binnen 10 minunten liepen we alweer richting uitgang. Vlak voor de uitgang riep een man ons echter terug en moesten we hem volgen. Hij liep richting een deel wat was afgezet met een ketting, opende deze en leidde ons door gangen riching weer een patio. Deze was niet openbaar en dus was er helemaal niemand. Het was echter een plaatje om te zien! Wij hadden geluk (of beter gezegd geld, want voor om zoiets te zien wordt natuurlijk wel even de hand omhoog gehouden) en mochten hier heel even alleen genieten van de rust en de schoonheid.

Moe van al het lopen zijn we naar de souks gelopen om daar bij Terrasse de Epices een klein hapje te eten. Deze zaak ligt ergens aan de randen van de souks en dus moesten we ons weg weer proberen te vinden…..Ik kan je vertellen je moet niet willen altijd precies te weten waar je bent want dat gaat dus echt niet lukken! Wat een enorm doolhof en de drukte…..pffff (je moet niet claustrofobisch zijn want dan krijg je hier wel een probleem). Na een paar keer de weg gokken vonden we het gelukkig wel! En zo genoten we hoog boven Marrakech van de ondergaande zon.
We wilden vervolgens een short-cut nemen naar de riad om natuurlijk hopeloos te verdwalen. Ik had echt totaal geen idee waar we waren. Jaques die had het er ff mee had gehad. Al die mensen, iedereen die je continu zegt welke kant het plein op is…..Waaaaah we wilden niet naar het plein, we wilden naar de riad. Tja, en dus maar weer vragen, iemand laten voorlopen en betalen.

Het was al laat toen we bij de riad aankwamen en hadden om half negen alweer gereserveerd bij een restaurant. Dus ff snel een douche pakken, heeeel even liggen en weer terug de drukte in. Op naar het plein om te pinnen en vervolgens een taxi te pakken. Ik dacht dat de afgelopen dagen het plein al druk was, nou dat was niets vergeleken met vanavond. Zoveel mensen…..ongelofelijk.
Op naar de taxi, ff onderhandelen en binnen 10 minuten zaten we in het restaurant. Dit keer japans. En ook dat kunnen ze goed in Marrakech. Gemma (van de kookworkshop) had voor ons geregeld dat we een menu kregen. Het was weer smikkelen…..
En omdat we er nu toch waren (in Marrakech), gingen we ook een avondje stappen in Pacha. Pacha bestaat uit 2 zwembaden, een winkel, een chill-out loungen en Pacha zelf. Een heerlijk avondje mensen kijken onder het genot van een drankje. Na 100 decibel om de oren te hebben gekregen voor een paar uur vond ik het wel genoeg. Om half twee vonden we eindelijk rust in de kalmte van onze riad.

Vandaag……geen idee wat we gaan doen. We zien wel….