Ongelofelijk gezegend

31 januari

Geen idee hoe laat het is, het is in ieder geval nog donker, naast mij nog volledige rust. Ik, klaarwakker geworden door een droom dat we het vliegtuig zouden missen. Ik knijp mijn ogen wat dichter... het klokje op de tv geeft 1.12 uur aan. Mooi getal, maar niet om wakker te zijn.
Om 4.20 uur is het echt gedaan met de rust. Op weg naar het vliegveld is het heerlijk rustig en voordat we het weten zitten we in het vliegtuig en landen 1,5 uur later in Rome.
Het zit in mijn systeem, ieder jaar een bezoek aan Italië anders heb ik het gevoel dat ik iets mis...
De voorbereidingen dit jaar bestonden vooral uit het uitzoeken van de lekkerste adresjes voor tiramisu, ijs, pasta, vlees, koffie, en nog meer culinaire hoogstandjes. Mijn Google map staat vol met blauwe pinnetjes. We komen dan vast ook de andere highlights van Rome tegen.

Om 11 uur lopen we richting de eerste blauwe pin: Pompi.
We passeren de tweelingkerken op het Piazza di Popolo, vergapen ons aan de etalages op de Via Condotti, beklimmen de Spaanse trappen en genieten van het panorama over Rome.
Bij Pompi aangekomen kopen we een dossier met een klassieke tiramisu en 2 lepeltjes. Op het plein neemt Johan de eerste hap... en ja eten maakt echt gelukkig... de gelukzaligheid straalt van zijn gezicht. Het lepeltje glijdt nogmaals het doosje in en iets later proef ik de romige tiramisu. Waaahhhhaa de lekkerste ooit! Ultiem geluk...
Samen genieten we van deze smaaksensatie. Omdat we de smaak te pakken hebben vervolgen we onze weg naar de volgende blauwe pin: Gelateria San Crispino.
En weer beleven we momenten van ultiem geluk. Wat is het ijs met chocolade en meringue toch lekker.
Om er zeker van te zijn dat we nog een keer terug komen gooit Johan een muntje in de Trevi fontein.
Het Pantheon blijft me keer op keer weer verwonderen, zo oud en nog zo intact.
Lunchtijd, tijd voor het volgende blauwe puntje: Maxela. En dan heerlijk op zijn Italiaanse lekker uitgebreid met pasta als primi en een boterzachte steak als secondi met gegrilde groenten. Het toetje slaan we maar ff over...
Via Piazza Navona, flaneren we langs de Tiber en komen uit bij de Engelenburcht.
Voor mij nog onontgonnen terrein en dus besluiten we naar binnen te gaan. Het is een bijzondere gebouw met een gevarieerde, rijke historie. Op het dak kijken we uit op de Sint Pieter, die is morgen aan de beurt.
We dalen weer af en geven onze voeten na het zetten van zo’n 20 duizend stappen even wat rust.
Van onze host krijgen we de tip om pizza te gaan eten een paar straten verder op. Het is er lekker Italiaans, tafels gedekt met geruite kleedjes, volle verlichting en dicht op elkaar.
Het eten is daarentegen van prima kwaliteit. We genieten bruschetta, gevulde courgettebloemen en een super dunne pizza. Het leven is vurrukkuluk!
En ik ben weer verknocht aan Rome!

1 februari

Om 9 uur worden we in het museum verwacht, zo staat op onze e-tickets. Ik bereid me voor op een lange rij. En die staat er weliswaar, maar wij schieten er langs op. En voordat we het in de gaten hebben staan we binnen en besluiten gelijk naar de Sixtijnse kapel te lopen. Dat bleek een goede keuze! Er waren nog nauwelijks mensen. We hebben ons vervolgens gesetteld op een bankje en zijn de audio toer gaan beluisteren. Er komen ontelbare weetjes voorbij, samen speuren het plafond af naar de ingenieuze details. Langzaamaan begint de kapel zich steeds meer te vullen.
Tijd om het magische kunstwerk te verlaten. We lopen terug richting ingang en lopen de route opnieuw maar nu in rustig tempo. Dat kan overigens ook niet anders want het museum is inmiddels dichtbevolkt. En ook al is het voor mij de 3e keer dat ik hier ben, de rijkheid aan kunstschatten blijft me verwonderen. We lopen door de beeldengalerij, vervolgens de galerij met immense kleden aan de muur en daarna volgt mijn favoriete galerij: met de geografische kaarten van Italië in de 15e eeuw.
In de kamers waar de Stanza van Raffael is geschilderd luisteren weer aandachtig naar de audio toer. We moeten vervolgens nog een keer door de Sixtijnse kapel, waar op dat moment de hele kapel wordt gevuld met geroezemoes.
We vervolgen onze weg en na ruim 4 uur staan we buiten.
Op naar weer een blauw puntje: Bonci, een klein tentje waar ze de beste pizza van Rome maken. We bestellen 4 stukken en ooohh wat zijn ze lekker.
Met een goed gevulde maag lopen we naar het Sint Pietersplein.
Daar staat al een rij voor de toegang naar de basiliek en de koepel. We zien er echter weinig beweging in.
Toch besluiten we erin te gaan staan en te wachten. De rij groeit gestaag tot dat deze het hele plein rondgaat.
Maar dan zien we enorme groepen nonnen met rode kaarten naar binnen lopen. Hoezo dat dan?
Ze komen op een gegeven moment in enorme getale. We zijn bang dat het hem niet gaat worden, de basiliek bezoeken.

Totdat Johan ineens ziet dat een non rode kaarten uitdeelt. Hij weet er twee te bemachtigen! Onze tickets naar binnen!
We proberen te begrijpen wat er op staat, verder dan eucharistieviering komen we niet.
We willen naar de koepel alleen krijgen we te horen dat deze dicht is. We gaan dan toch maar kerk in en kriigen bij binnenkomst een kaars en boekje in de handen gedrukt.
Ik begin het boekje te lezen met tekst waar boven staat: Il Santo Padre. De heilige vader...dat is er toch maar 1, de paus.
Ongelovig lees ik het boekje gevuld met Italiaans door en laat Google het ook nog maar eens vertalen... ja het staat er toch echt... de heilige vader leest voor.
Inmiddels is de kerk zo goed als gevuld met heeeeel veeeeel nonnen.
En dan beginnen ze allemaal te bidden, worden alle kaarsjes aangestoken en ga de lichten uit in de Sint Pieter. Het koorgezang zwelt aan en galmt prachtig door de basiliek. De entree van de paus kan niet lang meer duren. Een slinger van mensen in witte gewaden loopt door het centrale pad. Aan het aantal flitsende telefoons is te zien waar de paus zich bevindt.
Hilarisch dit! Wie zou kunnen bedenken dat we hier nu zouden zijn en een mis bijwonen van de paus. Echt heel bijzonder, vooral met alle nonnetjes om ons heen en de brandende kaarsjes.
Vervolgens mogen we gaan zitten en begint de mis. De paus spreekt wat woorden, gevolgd door het prachtige gezang van het enorme koor. Vervolgens wordt het een soort zitten en weer staan en weer zitten.
Het voelt nog steeds hilarisch, ongelofelijk dat we hier zitten.
Om ons heen zitten mensen met gesloten ogen, intens te luisteren naar de woorden van de paus. Soms ook wel knikkebollend.
Na een uur besluiten we dat het genoeg is geweest. We voelen ons gezegend en lopen de basiliek uit nadat we nog een snelle blik werpen op de prachtige kerststal die er nog staat.
Een andere goddelijke gebeurtenis staat ons te wachten: eten in de wijnkelder bij Roscioli.
We lopen door het oude gedeelte via Campo Di Fiori naar het restaurant.
In de kelder genieten we samen van een voortreffelijke diner met antipasti, spaghetti carbonara en gerookte zwaardvis en carpaccio.
Wat een memorabele dag! Die kan alleen maar worden afgesloten met de allerbeste tiramisu die ik ooit geproefd heb! Een wandeling van 25 minuten brengt ons bij Pompi en een half uur later genieten we samen in bed van een weer waanzinnig Romige tiramisu.