Stank voor grote dank!

19 september

Het vakantieritme zit er goed in, we worden steeds later wakker.
Vandaag stond Siena op de planning. Het weer voor de komende dagen zag er minder goed uit, dus dachten we op deze mogelijk laatste mooie dag gaan we nog een stad bezoeken.
We hadden mazzel met de parkeerplaats, net buiten de muur, in de schaduw en gratis.
Time to momo, mijn favoriete reisgids, zou ons weer de weg tonen door Siena.
En dus zochten we een punt op de route. Ik zei dat het wel even leuk was om toch al naar het beroemde plein te gaan en dat we daarna weer naar de route konden gaan.
Het blijft een mooi plein, El Campo. En net toen we er opliepen zagen we een klassieke auto het plein op rijden en iets later volgde er nog 1. Een hele oude, lichtblauwe Bugatti waarbij de motorkap nog met leren riempjes werd vastgemaakt. Bij navraag bleek dat er een rally was van 160 (normaal 300) klassieke auto’s.
Gedurende de 1,5 uur die we daarna op het plein hebben gestaan hebben van alles voorbij zien komen, van Ferrari tot Porsche, van Kever tot Mercedes. Het was fantastisch ik dit mee te maken en feitelijk een voorbij rijdend museum aan te treffen.
De knalrode Ferrari’s konden rekenen op een uitbundig applaus van de toeschouwers. Het was weer een leuke verrassing!
Op zoek naar een tentje om te lunchen. We belandden bij Zest, een restaurant in een steil straatje omhoog waar dus de tafelpoten zijn afgezaagd om het schuine te overbruggen.
Met uitzicht op de Duomo van Siena genoten we weer van heerlijk eten en ik weer van verse zwarte truffel. Bella Italia, wat hebben we toch goed.
Het ijs moet natuurlijk ook even geproefd worden. Dat valt een beetje tegen met alles wat we al geproefd hebben.
We zwerven nog wat verder door de straatjes van Siena en duiken nog een delicatessenwinkel in om weer wat in te slaan.
Zoveel lekkers...
Aan het einde van de middag rijden we terug naar de camping. We besluiten om nog een snel dip in de zee te nemen en worden getrakteerd op een schitterende zonsondergang. De perfecte afsluiter van weer een fantastische dag in Italië.



20 September
De ochtend begint met de voorspelde onweer en regen dus we doen het wat rustiger aan. Maar niet te rustig want de bestemming van vandaag staat al lang op mijn lijstje en na het kijken van Wie is de Mol nog iets hoger: Val d’Orcia.
Deze vallei staat ook op de UNESCO werelderfgoed.
Gedurende de rit ernaartoe zien we het landschap gaandeweg veranderen van de platte akkers naar de glooiende goudgele heuvels met hier en daar een mooi rijtje cipressen die leiden naar een villa.
Het landschap is totaal anders als de Chianti streek waar we een paar dagen hiervoor waren. De eerste stop die we maken is in Montalcino. Voor de wijnkenners natuurlijk bekend van de Brunello. Het dorpje heeft daarom ook heel veel wijn winkels waarin de beroemde wijn wordt verkocht. We struinen door de straatjes en zien ook al is het nog ochtend
dat mensen al genieten van deze rode wijn. En net als in andere Italiaanse dorpjes worden ook hier onze kuitspieren weer op de proef gesteld.
In het fort boven op de heuvel duiken we ook een enoteca in en Verwonderen ons over de diversiteit in wijnen en de prijzen. We kunnen Montalcino niet verlaten zonder natuurlijk zelf een wijntje te hebben gekocht! Met een Brunello onder de arm stappen we in de auto naar de volgende bestemming. En de bestemming is de route zelf. Want wat is de vallei prachtig bij iedere heuvel vraag je je af wat er gaat komen. En mooi kronkelend weggetje met cypressen aan weers kanten of een dorpje geplakt tegen een heuvelrug, het kan allemaal in deze vallei!
Het volgende dorpje dat zich aandient is Pienza. Met een spectaculaire entree naar het oude centrum, een lange wandelboulevard met uitzicht over de Val d’Orcia. Het lijkt wel op een puzzel van Jan Steen, overal waar je kijkt gebeurt iets, een auto over een bochtige weggetje, een traktor door de wijnvelden, mensen die door de velden lopen. Heerlijk om naar te kijken.
Monticchiello, het volgende dorp is ook alweer zo pittoresk met een toegangspoort en een burcht op de top van de heuvel. En een beroemd laantje begint er ook: Cipresso di Monticchiello. Ik sluit mijn ogen, stel me voor dat we in een Fiat 500 zitten en zweef door de bochten met links en rechts de mooie cipressen.
De weg gaat omhoog en het uitzicht is onvoorstelbaar mooi. Niets voor niets dus UNESCO werelderfgoed!
In het volgende dorp schiet ik eerst even een supermarkt in, het is al 15 uur en we hebben nog niet geluncht. Wanneer ik uitstap begint het net keihard te regenen.
Gelukkig wordt het ook weer droog en eten we onze broodjes op met uitzicht op de skyline van Montepulciano. Ook weer bekend van een wijn.
In de verte wordt de lucht weer donkerder en we besluiten het dorpje verder niet in te gaan maar terug richting camping te rijden (nog zo’n 2 uur).
Op een half uur van de camping, zien we de lucht groen kleuren en het begint flink te donderen en flitsen. Dat de hemel open zou gaan kon natuurlijk niet uitblijven. In no time staan de straten blank.
We zitten droog in de auto, het landschap om ons heen totaal verandert.
Gelukkig is ons huisje droog gebleven...


21 september
Onze laatste dag in Italië. Ik ga het missen, wat hebben we veel moois gezien, het heerlijk gehad samen en veel fantastische dingen beleefd.
Vandaag gaan we relaxen, tijd om nog even terug te kijken naar al onze belevenissen.
Een rit van 1,5 uur door de heuvels van Toscane brengt ons bij Saturnia. Vanuit de heuveltop zien we het al in de diepte liggen, de baden met het thermale water.
We parkeren onze auto, badkleding aan en lopen naar de ingang. Daar zien we een snelstromend riviertje waar mensen genieten van het warme water. De geur is onmiskenbaar, baden in de geur van rotte eieren blijft apart.
We lopen verder de heuvel af en zien een natuurlijk gevormd terras met verdiepingen en baden.
Met mijn IPhone in een waterdichte zak, laten we ons in het warme water glijden. Gewoon ff niks, niks hoeft alleen maar genieten van het warme stromende water, in mijn eigen poeltje.
Goddelijk dit, wat een ontspannen afsluiter van deze vakantie.
We genieten een aantal uur en trekken ons zelfs niets aan van de regenbui.
Wanneer het wat harder begint te donderen is het tijd om te gaan. We laten ons nog even masseren door de warme waterval en badderen nog even in de rivier.
Lunchtime! Bij een trattoria genieten we van de rustieke Toscaanse keuken en eten wildzwijn op een aantal manieren.
Nog een laatste stop: de hyperCoop.
Alle gangen met producten ga ik langs . Zoveel lekkers, en het kan nu gewoon mee want er is nog plek genoeg in de auto!
1,5 uur later staan we weer buiten met een kar vol Italiaanse lekkernijen.
Het zit erop. Nog een nachtje slapen en dan rijden we weer naar huis.


22 september

De wekker ging vroeg en wanneer we in de volgeladen auto stappen ligt de hele camping nog op een uur. Het eerste uur rijden we nog in het donker, maar langzaamaan komt de zon op en zien we hem boven de heuvels uitkomen. Een dubbele regenboog aan de horizon is ons afscheidskado. Om 11 uur passeren we de Zwitserse grens. Het rijdt lekker door tot die beruchte Gottardo tunnel! We hebben pech, we staan stil, heel erg stil.
Wanneer ik op Twitter kijk lees ik dat onze rijrichting is afgesloten en wij kunnen geen kant op.
En dus maken we gebruik van de gelegenheid en lunchen midden op de snelweg.
Gelukkig staan we redelijk vooraan en na ruim een half uur mogen we weer rijden.
Daarna verloopt de rit heel voorspoedig. Bij Karlsruhe is het een beetje druk maar daar blijft het bij.
En we worden op de voet gevolgd door mama en Ed. We hebben onze lokatie gedeeld dus ze volgen ons digitaal via Google Maps en zien hoe we rijden. De techniek staat nog steeds voor niets!
Om 2130 openen we de deur van ons huis in Malden. We zijn weer thuis!