Making memories that last….

3 juni

En daar sta je dan, vroeg in de ochtend, nog weinig mensen wakker met voor je weer een enorme waterval die naar beneden buldert, de Seljandfoss. De waterval waar je achter langs kan lopen. Natuurlijk overal spekglad en dus blij dat ik naast die nieuwe waterdichte wandelschoenen ook wandelstokkken had meegenomen.

Johan liep een stuk voorop en dan zie je pas hoe nietig we zijn achter zo’n enorme waterval.

In diverse blogs had ik gelezen dat als je een stuk naar links wandelde er nog een waterval zou zijn. Daar was ik die 2 keer dat ik hier was geweest nog niet geweest.

We volgden het pad en liepen een spleet tussen de rotsen door.. helaas doodlopend. Iets verder zagen we nog een smalle doorgang tussen de hoge rotsen. Echter wel met een kleine rivier die eruit stroomde. Leve de waterdichte schoenen en stokken, met steun van 1 stok sprongen we van steen naar steen om vervolgens overvallen te worden door de schoonheid van deze waterval. Omgeven door hoge rotsen, compleet bedekt met mos en met een hele grote steen ervoor. En gelukkig was het ook hier nog niet druk. Op een gegeven moment ware we zelfs alleen! Alleen met de waterdamp van de waterval en de regen. Ach zo magisch, dan vergeet je dat je zeiknat bent.

Gelukkig konden we een beetje drogen in de camper, op weg naar onze volgende bestemming: Skogafoss. Sommige van ons zullen deze waterval kennen uit een clip van Marco Borsato. Ook hier kan je weet dichtbij de waterval komen, maar je kan ook de waterval van bovenaf bekijken. Gewoon 370 trappen omhoog klimmen en natuurlijk ook weer omlaag.

Bij onze volgende stop, besloten we eerst even te lunchen voordat we naar de Solheimajokull gletsjer liepen. Dat is toch wel fijn dat je ten alle tijden iets kan eten omdat je alles bij je hebt.

De gletsjer was 20 minuten lopen. Ook hier was ik 2,5 jaar geleden geweest en het viel me op dat de gletsjer een stuk was gekrompen. Nam niet weg dat het enorm indrukwekkend is, zo’n enorme gletsjer waar je piepkleine mensen op ziet lopen.

Het kleurenspel van de gletsjer, alle tinten blauw, grijs en wit en zwart, in combinatie met de bergen begroeid met mos was weer betoverend mooi.

De volgende bestemming was Dyrholaey, een hoge rots waarvandaan je over het zwarte strand kon kijken en ook de boog in de rotsen kon zien. En met een beetje geluk zag je er ook puffins.

De weg naar Dyrholaey ging het laatste stuk steil omhoog, toch altijd fijn spannend of zo’n camper dat dan trekt. Gelukkig was dat ook zo.

Eenmaal boven werd ik gelijk met de neus op de feiten gedrukt, als je uitstapt in Ijsland, houd altijd je deur goed vast. Ik deed dat iets minder en dus zorgde de harde wind ervoor dat de deur zich vanzelf helemaal opende. Gelukkig stond er geen auto in de buurt. De jonge meeuwen maakte dankbaar gebruik van deze harde wind en de thermiek om de rots heen. Prachtig om te zien.

We liepen een rondje om de vuurtoren richting de rotsboog. Het weer sloeg helaas in een keer om, te begon nog harder te waaien en te regenen. Eigenlijk paste het wel een beetje bij de omgeving, ruig en hoog boven het zwarte strand. En heel in de verte zagen we Reynisfjara, een rotsformatie in de zee bij Black Sand Beach.

Helaas zonder een puffin te hebben gespot reden we de rots weer af richting Reynisfjara.

Het strand daar is echt buitenaards. De rotsformaties zijn zo bijzonder, hoge kolommen lijken naar de hemel te willen rijken. De afgelopen keren dat ik hier was kon je niet verder lopen omdat de zee te hoog was. Nu kon dat wel en zagen we een grot die zo uit Game of Trones kwam. We zagen ook iets op het strand fladderen dat verdacht veel op een papegaaiduiker leek. Eenmaal dichterbij bleek het er ook 1 te zijn. Alleen was deze gewond aan zijn vleugel en lukte het me niet om de hoge klif te bereiken. Een andere toerist probeerde hem te vangen en toen kwam er ook nog een local. Met zijn vieren probeerden we de vliegensvlugge puffin te vangen. Uiteindelijk lukt het Johan en werd hij voorzichtig in een theedoek afgevoerd. Dichterbij een puffin gingen we vast niet komen deze trip! En ja dan krijg je een Ikigai moment en zagen we ze ineens overal over ons heen vliegen. De meest clowneske vogels die er bestaan maar ook ontzettend triest kunnen kijken. De reden waarom ik voor de 3e keer naar Ijsland ging, om ze in het wild te spotten.

We zijn nog een stuk over het strand gelopen en toen weer terug richting camper. Op mijn Google maps stond nog 1 puntje die ik vandaag nog wilde aan doen. Om half 6 kwamen we aan bij Fjadrargljufur. Een 100 meter diepe canyon van ongeveer 1 kilometer lang. Je moest weten dat ie er was, want er waren geen borden die er naar toe verwezen.

Mijn stappenteller maakte vandaag goede progressie. Ook hier maakten we weer een wandeling van uitzichtpunt naar uitzichtpunt. Het eerste was al prachtig, we keken de diepte in, naar het kristalhelder water omgeven door zwarte rotsen die een fluwelen jasje aan hadden van mos.

Iets verderop kon je mooi in de bocht van de canyon kijken.. en dan ineens overviel het me… de schoonheid van het landschap emotioneerde mij. Zoveel al gezien qua landschappen en gelukkig kan het me nog steeds ontroeren. Wauw, wauw, wauw….wat een plek. Ze hadden een stalen constructie gebouwd waardoor je boven de diepte kan zweven. Ik zou hier uren kunnen zitten en gewoon genieten van het uitzicht. Wat een dag vol verrassingen…

Om 20 uur kwamen we op Skfatell camping aan… vol van alle mooie herinneringen die we vandaag hadden gemaakt.

4 juni

En dan word ik weer vroeg wakker, spiens door de achterramen van de camper en zie zon en een beetje blauwe lucht! En dan ben ik gelijk wakker. Tijd voor een stevige ochtendwandeling.

Na een klein ontbijt, trekken we onze wandelschoenen weer aan en beginnen aan de klim naar boven, naar Svartifoss. We komen niemand tegen op de heenweg, niet gek om 7.15 in de ochtend. Het is een pittig klimmetje, maar de moeite waard weet ik van de vorige keer. Toen liep ik in de regen, nu schijnt de zon en duwt de wolken opzij.

Eenmaal boven zien we in de verte de waterval, een wit streepje tussen al het groen. Na ruim 40 minuten staan we aan de voet van de waterval en zijn we de enige. En wat een geluk: ook de wolken boven de waterval schuiven opzij. Het is wederom een plaatje deze waterval en we genieten even van de eenzaamheid en de stilte.

Langzaamaan komen er meer mensen, ook handig soms want die kunnen dan een mooie foto van ons maken.

We dalen weer af naar de camping, en beginnen aan de volgende hike richting de gletsjer die om de hoek ligt. Tenminste dat denken we dan… uiteindelijk is het ook weer een behoorlijk stuk lopen. Het uitzicht ook hier weer imposant.. de gletsjer is enorm uitgestrekt maar was dat vroeger nog meer. Op infoborden staat telkens aangegeven tot hoever de gletsjer kwam in een bepaald jaar. Dat is echt wel schrikken hoeveel deze is geslonken de afgelopen decennia.

Terug op de camping nemen nog een heerlijke douche want we weten nooit wanneer de volgende kan zijn.

We maken de camper klaar voor vertrek en willen nog afrekenen, maar in geen velden of wegen is er iemand te bekennen waar we kunnen afrekenen. We hebben ons best gedaan..

Met de camper rijden we vervolgens naar de andere gletsjer die er feitelijk naast ligt. Ook hier wandelen we een stuk en genieten van de strak blauwe lucht met op de achtergrond de gletsjer met al zijn kleuren grijs en blauw.

De volgende stop is een gletsermeer, het zusje van… genaamd Fjallsarlon. Er drijven niet heel veel ijsschotsen in. We zien op een aantal vlotten pods staan waar je in kan overnachten. Volgens mij heel bijzonder om dat te doen.

Iets verderop bevindt zicht Diamond Beach. De naam heeft het zwart strand te danken aan de ijsblokken die vanuit het gletsjermeer Jokularson naar zee drijven, op het strand belandden en daar liggen te shinen als diamanten wanneer de zon schijnt. En dat doen ze ook vandaag. En ze shinen voor behoorlijk wat mensen die op het strand aanwezig zijn. De rust van vanochtend is echt over.

We lopen een stuk langs het strand en verwonderen ons over de kunstjes die mensen uithalen voor die ene foto. Soms zelfs met reflectiescherm en al.

In de stroming zien we soms de kop van een zeehond verschijnen, die zich waarschijnlijk ook afvraagt wat al die mensen daar doen.

Verderop staat een man zijn yoga oefeningen te doen en probeert een groepje dames op een ijsblok te klimmen…mensen kijken heerlijk!

We steken met onze camper de weg over en parkeren deze met uitzicht op het meer. In Jokularson ligt het vol met ijsschotsen en ijsbergen. Fascinerend om te zien hoe snel het verandert hier. Het is een van mijn favoriete plekken. Zoveel diversiteit in ijsblokken, schotsen en bergen. De een is glashelder, de ander ondoorzichtig en blauw, weer een ander mat wit met zwarte strepen. En soms duikelt er eentje om en schrikken de vogels op..Uren kan ik er naar kijken…

Op een uurtje rijden ligt het Vestrahorn Viking Café met de toegang naar een landpunt vanwaar je uitzicht hebt over de imposante Vestrahorn, een berg. Op deze landpunt zouden ook zeehonden zitten. Voor de toegang dien je te betalen. Na een muffin met een bak koffie op het terras rijden we de landpunt op richting parkeerplaats. Mijn benen zijn moe aan het worden en dus besluiten om niet al te ver te wandelen. Het uitzicht op Vestrahorn met op de voorgrond de paarse lupines die nu vol in bloei staan is de moeite van het wandelen waard.

Wanneer we richting zee lopen zien we ook daar wat zeehondenkoppies omhoog steken. De stappenteller maakt inmiddels overuren wanneer we als laatste wandeling van de dag naar een oude Viking nederzetting lopen. Het valt mij enorm tegen, zonde van de wandeling.

We rijden terug naar Hofn om daar te tanken. Morgen gaan we een flink stuk rijden en komen dan lange tijd geen tankstation tegen, dus altijd ervoor zorgen dat je een volle tank hebt. Daar eten we ook een hotdog. We besluiten na het zien van de camping in Hofn toch nog een stukje door te rijden en belandden op een uur rijden op een camping in een natuurpark. Het is er redelijk rustig en het uitzicht vanuit de camper is fantastisch.

We genieten nog even buiten van de zon, voordat we weer naar bed gaan. Buiten blijft het licht….en heerlijk stil