Bombastisch Mumbai

18 oktober

Opgewonden als een kind dat naar de Efteling gaat word ik vroeg in de ochtend wakker. Het is warm op de kamer en dus gooi ik mijn ramen open en installeer me op een stoel om de stad te zien ontwaken.
Het eerste wat me opvalt is een man die midden in een enorme berg afval zit. Het is 5 uur in de ochtend en hij is bezig met het sorteren van het afval. Zijn gezelschap bestaat uit een paar zwerfhonden, katten en brutale kraaien.
Een andere man komt op zijn dooie gemak voorbij fietsen op een bijna antieke fiets. Retrostyle zouden we dat in Nederland noemen.
Heerlijk om zo de stad te zien ontwaken. Ik laat me nog even achterover vallen op het bed en doezel zo wat verder.
Keurig om 8:00 uur zitten we samen aan het ontbijt. Het gekke is dat je na twee weken fruit ontbijt alles wat fout is en één keer enorme zin in krijgt. Dus de pot Nutella is een gewillig slachtoffer samen met een klein banaantje en een geroosterd wit broodje is het mijn Guilty pleasure van die ochtend.
We zijn er helemaal klaar voor, doel van vandaag alle blauwe puntjes bezoeken.
We beginnen daar waar we gisteravond geëindigd zijn de gate of India. Vroeg in de ochtend is het al behoorlijk druk. En ook het indrukwekkende hotel “Taj Mahal Palace” waar de dag ervoor Maxima en Willem-Alexander nog waren straalt in volle glorie in de ochtend zon.
Om onze zintuigen eens goed te prikkelen pakken we een taxi richting de vismarkt.
We hoeven alleen maar de geur te volgen bij aankomst. We kijken een hal binnen waar een enorme berg ongepelde garnalen ligt met erom heen een tiental vrouwen op hurken die driftig aan het pellen zijn.
We volgen de stroom mensen richting de vismarkt. Op de kade ontvouwt zich een schouwspel van geuren en kleuren. De vrouwen vaak in kleurrijke kleding gehuld verkopen de vis, de mannen transporteren deze.
En op het dak boven de vismarkt het “pik een visje mee” publiek bestaande uit kraaien en witte reigers.
Wat een bezigheid zo vroeg in de ochtend!
We doen een rondje over de markt en zijn zelf ook weer een beetje een attractie.
In de buurt van de vismarkt zit een openlucht wasserij. In Mumbai zit een enorme maar die ligt te ver uit de route dus bezoeken we het kleine zusje. Op de daken van de ‘huizen’ hangen keurig gesorteerd witte t-shirts, jeans of bont gekleurde was. Het is een bijzonder gezicht.
De volgende blauwe stip: de groentenmarkt in Colaba. We struinen langs stalletjes met keurige stapeltjes van tomaten, uien, limoenen, komkommers etc. Ellard gaat voor een nieuwe ervaring: drinken van kokos water uit een verse geopende kokosnoot.
Ik neurie in mijn hoofd...op een onbewoond eiland..drinken uit kokosnoot, melk met je billen bloot ... lalalalala.
We zien hoe sommige ingenieus gebruik maken van bestaande middelen. Een man zit op een fiets, zijn aandrijving voor een slijpsteen waarmee hij messen en scharen slijpt.
We lopen de causeway af richting ons hotel en scoren nog wat T-shirt’s voor het thuisfront. Het wordt passen en meten om alles mee te krijgen.
Na een korte stop om wat spullen te droppen gaan we voor de volgende reeks blauwe puntjes op de kaart.
Ook in Mumbai kennen ze een soort van Museumkwartier. Ook hier lopen we ik de voetsporen van Willem en Máxima. De dag ervoor hebben zij een Rembrandt tentoonstelling geopend in het museum.
Het zijn imposante gebouwen. Zelfs zo imposant dat een boom in zijn groei voor het uitzicht heeft geweken en een keurige kromming heeft ontwikkeld.
Even lijkt het erop dat het gaat regenen, gelukkig blijft het bij wat spetters.
Tijd om te gaan lunchen. Wanneer we Ghoda café binnenstappen, voelt het alsof de wereld van de Indiase elite zijn binnengestapt. Wij genieten van heerlijke sandwiches en blijven niet te lang zitten want er wachten nog wat blauwe stipjes op ons.
En ook nog een belangrijk ritueel: thee drinken en natuurlijk ook een beetje meenemen. In een klein winkeltje krijgen we er een aantal ingeschonken. Grappig om het zo naast elkaar te proeven. We kopen allebei een zakje Darjeeling.
En zo lopen we verder langs imposante gebouwen, zien we dat het lunchpauze is in het kantorendistrict waar overal foodkarretjes staan en dus iedereen en masse gaat eten. Bij een van de kantoorpanden staat een hele rij vrouwen bij het hek te wachten. En ze wachten niet op hun man, maar op aalmoezen van het kantoorpersoneel.

Een vast ritueel van mij is een kaartje aan mezelf sturen vanuit het land waar ik dan ben en dus togen Ellard en ik naar het postkantoor.
Eerst een kaartje vinden om op te sturen en dan een postzegel om erop te plakken. Een behulpzame man maakt ons wegwijs in de way of working van de Indiase post. Het meisje achter de counter had ons volgens hem een te dure postzegel verkocht dat kon goedkoper. Hij regelde het wel even en kwam trots stralend terug met onze kaartjes gestempeld en wel en hij zou ze ook nog posten voor ons.
Heel benieuwd of die kaartjes gaan aankomen....

Nu dan het moment om de middag spits te gaan ervaren op het station wat naast het postkantoor lag. We kennen allemaal de beelden van overvolle treinen waar mensen op daken van treinen zitten en uit de deuren en ramen hangen.
Het station was druk, maar niet zo hectisch als het verkeer op straat.
We zijn naar een perron gelopen. Op zoek naar uitstekende lichaamsdelen....
Iedereen zat echter keurig in een coupé, niets overvolle treinen. Vrouwen hadden zelfs een eigen treinstel. Maar ook daar ruimte genoeg voor een hele fanfare.
Mijn stappenteller maakte inmiddels al overuren. Nog 2 blauwe puntjes te gaan...

Volgende blauwe punt: het park, op zoek naar de beroemdste sport van India: cricket.
Het werd er alom beoefend, overal stonden Indiërs in witte pakken met petjes op, soms keurig op een rij om hun slag te oefenen.
Het allerlaatste puntje van onze trip door Mumbai dient zich aan: Fashion Street.
Een lange straat met gevuld met kraampjes met kleding, heeeeel veeeeel kleding. Hé my friend, you need jeans? Ma’m, I have nice tshirt for you. Ma’m you have a look in my shop?
Rustig kijken was er niet bij....en eerlijk gezegd onze koffers puilen waarschijnlijk uit dus er past gewoonweg niets meer bij.

Wat een dag!
We kopen terug naar ons hotel, pakken al onze spullen en bestellen een Uber voor onze rit naar het hotel in de buurt van het vliegveld.
Die rit, van 28 km, duurt ruim 2 uur. Indian rush hour vergeet je nooit meer als je er middenin hebt gezeten.
De douche in het hotel is een ware verademing. We kleden ons om en gaan maar beneden want we hebben een eetafspraak met Irfan, een oud collega van ons die in de buurt van Mumbai woont. Leuk om op onze laatste dag nog een bekend gezicht te zien. En wederom krijgen we een kadotjes. Wat een fantastisch volk zijn de Indiërs! Altijd worden we hartelijk welkom gegeten.
We genieten met Irfan van ons laatste avondmaal in India.
Om 22 uur zoek ik het bed op, nog 3 uurtjes slaap proberen te pakken. Om 4 uur vliegen we terug naar Amsterdam.

19 oktober
En dan sta je na 9 uur vliegen weer in de wondere wereld van Schiphol.
Nauwelijks geslapen maar wel geslaagd in de missie om de passagier tussen ons te laten verkassen naar een andere plek. Dus lekker de ruimte gehad om proberen te slapen... kansloos.
De 2 weken in India zijn voorbij gevlogen. Herinneringen gemaakt voor het leven en de roze badmuts is legendarisch geworden.

Met onze koffers vol kado’tjes gaan we samen op zoek naar voor ons bekende gezichten. Voor mij een gezicht wat ik pas 3 maanden ken... maar het fijnste gezicht om te zien na zo’n lange reis.
In mijn hoofd neurie ik de tekst van Marco Borsato’s lied Thuis.....

“Wat het belangrijkst is
Heb ik het meest gemist
De geur van je haren, de kleur van je ogen
Die stralende lach die me steeds weer betovert
De deur die zwaait open, daar sta je
En ik weet ik ben thuis
Ik ben thuis”