Swept away....and I loved it!!
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
13 November 2014 | Verenigde Staten, Kailua-Kona
12 november
14.17 uur
The first swells of the season....
Yep, die had ik gezien toen ik vanochtend aan het ontbijten was. Best leuke golven. En laten nou die golven bijna roet in mijn duik gooien.
Ik kwam een uur geleden bij de duikschool om in te checken voor mijn 2 duiken.
De eerste vraag: of ik snel zeeziek wordt. Gewetensvraag: zeg ik ja dan zal het doorgaan van duiken minder waarschijnlijk zijn, zeg ik nee dan gaat het duiken door met het risico dat ik groen over de zijkant van de boot hang. Maar ik weet ook dat dat verdwijnt zodra ik onderwater ben. Amerikanen neigen er naar om te overdrijven, dus ik zeg nee.
Ze gaan nog een keer de weersvoorspellingen bekijken en halen alle beginners die vanavond zouden duiken in ieder geval van de planning af.
Wordt lekker rustig qua mensen..
22.29 uur
En daar hing ik dan, vast geklampt aan een rotsblok. Daar kwam nummer 2. Deze golf zwiepte de duiker voor mij van haar plek, ze werd een speelbal in de stroming. Nog 1 en dan was het weer even rust...relatieve rust...want dan kwam de spanning uit een andere hoek.
Om 3.15 meldde ik me bij de boot voor de duik waarvoor ik naar Hawaii kwam: nightdive with manta's.
Na het reguliere praatje, spullen klaar maken en uitleg was het tijd voor de eerste duik. Het was nog licht en duikplan was om wat dieper te gaan zodat we niet al teveel last zouden hebben van de golven die tegen de kust aan sloegen.
De eerste paar meter was het zicht beperkt maar dieper werd het beter.
Het was niet heel kleurrijk onderwater. Het was goed om gewoon weer lekker te zweven. Halverwege de duik kreeg ik last van pijn in mijn neus. Dit had ik nog nooit eerder ervaren. De pijn trok naar mijn kaak en ik wist even niet wat me overkwam. Ik checkte mijn lucht, mijn duikcomputer niets vreemds. Ik ging iets omhoog en de pijn werd erger. Ik dacht: Neeee niet nu. De mooiste duik moet nog komen!
Klaren hielp niet, omhoog gaan maakte het erger en dus bleef ik op diepte. Rustig nadenken Eusie....
Het voelde als een blokkade in mijn neus. Laatste poging...masker af, 1 neusgat dichthouden en uitademen door het andere.
Yesss I did it!! Mijn neus was weer vrij en gelijk was ook de pijn weg. Wat een opluchting!
Tegen het einde van de duik zag ik de contouren van een manta. Ze waren er!
Tijdens de safety stop merkte ik ook de kracht van de golven boven mij. Hangend aan de boeilijn werd ik op en neer gezwiept.
Van Luke kregen we uitleg over de nachtduik. De 2 belangrijkste adviezen: 'hold on tight to a rock' en 'keep your light up high'.
Met name die laatste was erg belangrijk. De lamp trekt plankton aan, manta's houden van plankton. Zr schuiven er vlak over heen. Dus als je lamp lager dan jezelf houdt schuift die manta door je heen...En ik kan je nu vertellen: zelfs een tik tegen je van de "vleugels" komt behoorlijk hard aan. Laat staan een hele manta!
Divetime!!!
En daar hing ik dan, vast geklampt aan een rotsblok. Voor mij kwam de eerste manta aan...bek volledig open om zoveel mogelijk plankton binnen te schuiven.
Dus lamp omhoog, camera ernaast en genieten maar!
Het duurde even voordat hij weer terug kwam. Zijn fly-over's waren geweldig.
Er kwamen er steeds meer. De mooiste capriolen werden onderwater uitgehaald. Een mooiere voorstelling onderwater had ik me niet kunnen voorstellen.
Voor mijn gevoel kwamen ze ook steeds dichter voorbij zweven. De golven zorgden er soms ook voor dat zij zich even moesten corrigeren. In zo'n golfmoment ging ik iets teveel omhoog en de manta iets te laag. Het was slecht het puntje van zijn 'vleugel' die me raakte maar ik schoot een paar meter door.
Op het einde van de duik was het echt feeding frenzy! Ze kwamen van alle kanten, vlogen langs elkaar heen, draaiden cirkels in het water...AMAZING!!!
Uren had ik aan dat rotsblok kunnen blijven hangen...
Rijdend naar huis, alles verwerkend, dacht ik: Het is goed zo, ik kan nu eigenlijk naar huis. Hier was ik voor gekomen!
Van alle 356 duiken ik heb gemaakt gaat deze als meest memorabele duik de boeken in!!
Alles wat vanaf nu komt zijn de mooie extra's.
14.17 uur
The first swells of the season....
Yep, die had ik gezien toen ik vanochtend aan het ontbijten was. Best leuke golven. En laten nou die golven bijna roet in mijn duik gooien.
Ik kwam een uur geleden bij de duikschool om in te checken voor mijn 2 duiken.
De eerste vraag: of ik snel zeeziek wordt. Gewetensvraag: zeg ik ja dan zal het doorgaan van duiken minder waarschijnlijk zijn, zeg ik nee dan gaat het duiken door met het risico dat ik groen over de zijkant van de boot hang. Maar ik weet ook dat dat verdwijnt zodra ik onderwater ben. Amerikanen neigen er naar om te overdrijven, dus ik zeg nee.
Ze gaan nog een keer de weersvoorspellingen bekijken en halen alle beginners die vanavond zouden duiken in ieder geval van de planning af.
Wordt lekker rustig qua mensen..
22.29 uur
En daar hing ik dan, vast geklampt aan een rotsblok. Daar kwam nummer 2. Deze golf zwiepte de duiker voor mij van haar plek, ze werd een speelbal in de stroming. Nog 1 en dan was het weer even rust...relatieve rust...want dan kwam de spanning uit een andere hoek.
Om 3.15 meldde ik me bij de boot voor de duik waarvoor ik naar Hawaii kwam: nightdive with manta's.
Na het reguliere praatje, spullen klaar maken en uitleg was het tijd voor de eerste duik. Het was nog licht en duikplan was om wat dieper te gaan zodat we niet al teveel last zouden hebben van de golven die tegen de kust aan sloegen.
De eerste paar meter was het zicht beperkt maar dieper werd het beter.
Het was niet heel kleurrijk onderwater. Het was goed om gewoon weer lekker te zweven. Halverwege de duik kreeg ik last van pijn in mijn neus. Dit had ik nog nooit eerder ervaren. De pijn trok naar mijn kaak en ik wist even niet wat me overkwam. Ik checkte mijn lucht, mijn duikcomputer niets vreemds. Ik ging iets omhoog en de pijn werd erger. Ik dacht: Neeee niet nu. De mooiste duik moet nog komen!
Klaren hielp niet, omhoog gaan maakte het erger en dus bleef ik op diepte. Rustig nadenken Eusie....
Het voelde als een blokkade in mijn neus. Laatste poging...masker af, 1 neusgat dichthouden en uitademen door het andere.
Yesss I did it!! Mijn neus was weer vrij en gelijk was ook de pijn weg. Wat een opluchting!
Tegen het einde van de duik zag ik de contouren van een manta. Ze waren er!
Tijdens de safety stop merkte ik ook de kracht van de golven boven mij. Hangend aan de boeilijn werd ik op en neer gezwiept.
Van Luke kregen we uitleg over de nachtduik. De 2 belangrijkste adviezen: 'hold on tight to a rock' en 'keep your light up high'.
Met name die laatste was erg belangrijk. De lamp trekt plankton aan, manta's houden van plankton. Zr schuiven er vlak over heen. Dus als je lamp lager dan jezelf houdt schuift die manta door je heen...En ik kan je nu vertellen: zelfs een tik tegen je van de "vleugels" komt behoorlijk hard aan. Laat staan een hele manta!
Divetime!!!
En daar hing ik dan, vast geklampt aan een rotsblok. Voor mij kwam de eerste manta aan...bek volledig open om zoveel mogelijk plankton binnen te schuiven.
Dus lamp omhoog, camera ernaast en genieten maar!
Het duurde even voordat hij weer terug kwam. Zijn fly-over's waren geweldig.
Er kwamen er steeds meer. De mooiste capriolen werden onderwater uitgehaald. Een mooiere voorstelling onderwater had ik me niet kunnen voorstellen.
Voor mijn gevoel kwamen ze ook steeds dichter voorbij zweven. De golven zorgden er soms ook voor dat zij zich even moesten corrigeren. In zo'n golfmoment ging ik iets teveel omhoog en de manta iets te laag. Het was slecht het puntje van zijn 'vleugel' die me raakte maar ik schoot een paar meter door.
Op het einde van de duik was het echt feeding frenzy! Ze kwamen van alle kanten, vlogen langs elkaar heen, draaiden cirkels in het water...AMAZING!!!
Uren had ik aan dat rotsblok kunnen blijven hangen...
Rijdend naar huis, alles verwerkend, dacht ik: Het is goed zo, ik kan nu eigenlijk naar huis. Hier was ik voor gekomen!
Van alle 356 duiken ik heb gemaakt gaat deze als meest memorabele duik de boeken in!!
Alles wat vanaf nu komt zijn de mooie extra's.
-
13 November 2014 - 23:19
Mam:
Eug, wat was t spannend, t is toch niet te geloven dat jij nog bang bent voor n spin. Tegen t eerste spinnetje wat je tegen komt verman je je. Kus mam -
14 November 2014 - 08:12
Zus:
foto's!!!! -
16 November 2014 - 14:18
Suzanne:
Wauw ! Ik zag je foto's op Facebook en het filmpje, echt nie normaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
