In de wasmachine
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
19 Juni 2018 | Indonesië, Nusa Lembongan
Het voordeel van de boot gisteravond halen was dat ik een relaxte ochtend kon hebben.
Eerst ben ik even bij de duikschool langs gegaan om al het papierwerk weer te regelen en te checken hoe vroeg ik er de volgende dag diende te zijn.
Was ik 6 uur gewend om op te staan voor duiken, hier hoefde ik me pas om 10 te melden.
Van mijn duikbuddy’s op Komodo had ik gehoord dat ze erg lekkere dingen hadden bij Bali Eco Deli, wat schuin tegenover mijn bungalow zat.
En eerlijk is eerlijk de Limonana, limoensap met mint was waanzinnig lekker.
En toen weer het dilemma: ging ik een scooter huren of niet. Vorige keer toen ik hier met Ra was, ging dat allemaal prima. Maar ja, het blijft een risico.
Toen zag ik dat ze ook “pushbikes” verhuurden en dus werd dat mijn vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Met natuurlijk het zadel veel te laag en niet hoger te zetten en een mandje voorop.
Na een verkoelende duik in het zwembad vond ik dat ik genoeg geluierd had en was het tijd voor wat actie. Een rondje eiland op de fiets.
Het eerste stuk ging langs het strand, vervolgens langs het mangrove bos en zo kwam ik uit bij yellow bridge die Nusa Lembongan verbindt met Nusa Ceningan. Het was heel rustig op de weg, ik was de enige idioot die met 32 graden rondfietste.
Ik wilde nog graag naar Devils Tears, maar het werd bijna donker en ik wist dat ik nog een flinke heuvel op moest. Dus de kolkende zee liet ik voor wat het was en ik begon aan de klim naar boven. Mijn fiets kreunde onder de kracht die ik op de pedalen zette. En uiteindelijk verloor ik het van de fiets, de ketting sprong eraf midden op de weg naar boven. Dan maar lopen...
Eenmaal boven kon ik even genieten van het uitzicht, de ketting er weer opleggen en mezelf een schouderklopje geven. Toch maar weer gedaan.
En dan de afdaling... hopelijk hielden de remmen het wel want het ging steil naar beneden. Geen idee hoe die wielrenners dat met zo’n hoge snelheid doen. Ik deed mijn best om in slakkegang naar beneden te gaan maar dat lukte niet helemaal.
Na al het zweten was het weer heerlijk om in het zwembad te liggen.
18 juni
Divetime! En op een bekende plek, Crystal Bay. Helaas nog te vroeg voor de mola mola dus deden we een duik langs het rif.
Ook hier weer prachtige koralen en veel kleine slakjes. De stroming werd op een gegeven te sterk dat we moesten omdraaien. En ik moest even schuilen achter een rots om op adem te komen. Waarom wil iedereen toch zo graag tegen de stroming inzwemmen?!
De enorme paddestoel van koraal was er ook nog alleen een paar idioten vonden het nodig eronder door te zwemmen. En natuurlijk raakten ze met hun tank de onderkant. Samen met Graham en Sadam (de gids die ik anderhalf jaar geleden ook had) doken we rustig verder. Het werd uiteindelijk een wat kortere duik dan normaal met 45 minuten. Het water was hier ook beduidend kouder dan in Komodo.
Voor de 2e duik gingen we naar Manta Bay, op zoek naar...de manta’s.
En die waren, althans aan het oppervlakte zagen we er een aantal fourageren.
Ik wilde er graag snel in, maar we moesten nog even wachten omdat we nog geen uur boven waren.
Eindelijk mochten we er in. Gelijk merkte
Ik dat het een duik in de deining zou worden, dus ik werd continu gewiegd onderwater. Mijn duikcomputer vond dat niet echt leuk!
Eenmaal onder gingen we natuurlijk gelijk op zoek naar de manta’s.
Het duurde best lang totdat we er een zagen. Galant als altijd vloog deze op zijn gemakje voorbij.
Het blijven magische wezens!
Iets later kwam er nog een ons tegemoet.
En al wiegend in het water kwam de duik weer ten einde.
Eenmaal weer terug op het vasteland, pakte ik mijn fietsje en reed terug naar mijn bungalow. In de avond at ik bij Lemongrass heerlijke spareribs.
Eilandleven is ook best fijn.
19 juni
En dan hang ik weer in het water samen met Graham. Dit keer duiken we aan de noordzijde van Nusa Penida.
Tijdens de briefing, die zeer kort was, was de enige mededeling “there might be current or not”.
Even leek het op een rustig ritje langs het rif. Maar al snel werd de stroming sterker. Ik was nu al behoorlijk wat gewend maar de stroming die je naar beneden duwt blijft venijnig. Dan zit je op 15 meter en dan ineens weer op 20 meter. Soms kwam daar ook nog het wasmachine effect bij. Wat een duik! Tijd om rustig te fotograferen was er niet bij. Alles vloog letterlijk voorbij.
De tweede duik was daarentegen superrelaxed en alle tijd om foto’s te maken. We zagen een grote marble ray, een grote slapende schildpad, schorpioenvissen en heel veel mooie harde en zachte koralen. Op een gegeven waren er zoveel vissen dat het een waar aquarium was!
Tegen het einde van de duik kwam een schildpad nog even polshoogte bij me nemen. Hij kwam echt recht op me af gezwommen en zwom daarna een tijdje met me mee. Dat was weer zo’n speciaal moment die ik niet snel zal vergeten.
In de stromende regen vaarden we terug naar de duikschool. Het zat er al weer op voor mij!
Ook dit keer helaas geen Mantapoint. Hopelijk wordt het ooit drie maal is scheepsrecht.
-
20 Juni 2018 - 14:14
Mam:
Dus t was weer linke soep, Eug, zijn schorpioenvissen gevaarlijk? Je hebt toch moeilijke duiksessies, als ik dat zo lees.blij dat ik t achteraf lees, alhoewel ik t dan nog spannend vind!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley