Een duik in het diepe....

21 oktober
Vandaag stond in het teken van reizen van de ene plek naar de andere. Hemelsbreed een paar honderd kilometer. Wij gingen eerst met bus vanuit Sukau naar Sandakan, een rit van 2 uur. Onze vlucht ging om 1600 dus we hadden 4 uur te overbruggen.
Nog maar een bezoekje aan de apotheek voor nog meer wondermiddelen en zout om mijn neus mee te spoelen. Ik had speciale zout nodig maar die was alleen per 100 stuks te krijgen. Maar voor mij maakten ze een uitzondering, ik mocht er tien los kopen. Blij dat ze het hadden rekende ik af zonder eerst de prijs te vragen... niet handig. Bij de vorige apotheek kosten ze 25 cent per stuk, hier ruim 2 euro. En dat voor een beetje zout. Maar ja, alles voor die duiken bij Sipadan!
Na een korte vlucht, over wederom veel palmplantages hadden we nog een busrit van 1,5 uur voordat we in Semporna aankwamen.

22 oktober

In de ochtend varen we dan naar onze laatste bestemming op onze reis door Borneo: Mabul. Ooit aan het begin van mijn duikcarriere sprak ik een echtpaar dat op duikwereldreis was. Ze vertelden toen in geuren en kleuren over de onderwaterwereld van Sipadan. Ik was toen gelijk geïntrigeerd door de magie van Sipadan en heb het eiland toen gelijk op mijn duikbucklist gezet.
En nu terwijl de boot over het water suist realiseer ik me dat ik heel dichtbij het realiseren van die droom ben. Het enige wat er tussen duiken bij Sipadan en mij instaat is een dikke vette verkoudheid. En daar baal ik nog steeds van. Het ochtendritueel was niet succesvol, mijn oren werken nog niet mee.
Gelukkig heb ik kunnen regelen dat Ra een van mijn duikdagen overneemt, gaat die in ieder geval niet verloren.
Bij aankomst betekende dat Ra gelijk zijn spullen in orde moest maken en de boot op kon voor zijn duiken.
Ik moest wachten tot 1300 om de kamer in te kunnen. Dus installeerde ik me op een bank in de bar en pakte gelijk een les vis herkennen mee. Ik leerde meer over angelfish, butterflyfish, triggerfish, eel, etc. Handig om ze nog beter te herkennen onderwater, met name de triggerfish.
Ra kwam om 11 uur terug van zijn duik. Het was totaal anders dan bij Kota Kinabalu. Hij hele grote schildpadden gezien en het was goed gegaan met zijn drijfvermogen. Over een uur ging hij weer.

Ik had al een beetje naar de kamers kunnen kijken en hoopte dat we op het einde bij het strand zaten toen ik incheckte. Het geluk was wat dat betreft aan mijn zijde, in de middag lag ik, snotterend, in mijn hangmat op de veranda uitkijken over het witte strand met palmbomen en licht turkoois water. Als ik dan ergens ziek moet zijn dan is dot geen slechte plek om dat te zijn.
Nog een ander klein gelukje was dat mijn Sipadan duikdag op de laatste dag van ons verblijf was gepland. Dus nog max 3 nachten om te herstellen.
Ra had heerlijke duiken gemaakt en voelde zich al vertrouwder.
Ons resort zit naast de kampung van de lokale bevolking. Een enorm contrast, hutjes op palen samengesteld van allerlei materialen. Hele families op een oppervlakte van 15m2. De introductie van plastic is de grote boosdoener voor het milieu hier. De banjau, zeezigeuners, waren gewend om dingen in natuurlijke materialen te verpakken en gooiden die na gebruik terug in de natuur. Met de komst van plastic handelen ze nog opdezelfde manier met als gevolg bergen afval in de zee.
We liggen er allebei vroeg in.
Om 3 uur s’ nachts zitten we allebei klaar wakker op de veranda, enorme donder deed ons huisje op zijn palen trillen en de regen kletterde genadeloos op het dak. De wind zwiept de palmen op en neer. Alsof een tyfoon over het eiland raast....

23 oktober

Een beetje brak word ik wakker. Wat ga ik doen...het ochtendritueel leert me dat ik een oor kan klaren.
Nog een dag rusten, of eigenlijk onrustig voelen, of meegaan en eventueel snorkelen of wellicht duiken. In het kader van ik heb er toch al voor betaald en krijg niets terug ga ik met Ra mee.
We gaan naar Kapalai, een van de eilanden in de archipel.
De eerste duik sla ik over, ik klets met de kapitein terwijl ik wacht totdat iedereen weer boven water is. Ik snuif ook nog het nodige zeewater naar binnen en voel dat mijn andere oor ook openspringt. Het klaren lukt, het enige waar ik me nu zorgen over maak is reversed block, dat mijn oren bij het opstijgen niet terugploppen. Zeer pijnlijk begrijp ik uit verhalen. Simon geeft me een aantal tips om het te voorkomen. Ik neem een leap of faith, maak mijn duikset klaar en spring samen met Ra het water in. Heel langzaam dalen we af naar 17 meter. Waaaaaahaaa wat voelt dit heerlijk, het warme water voelt als een deken om me heen. Mijn oren klaren goed. We zien schildpadden, naaktslakken, een octopus, uiteraard heel veel verschillende vissen die ik nu beter kan onderscheiden. Bijv vissen met een tuitje zijn over het algemeen vlindervissen.
Heel langzaam stijgen we op. Het gaat goed, van binnen juich ik, vier ik feest! Sipadan here I come!!
Ook de derde duik (voor mij de 2e) gaat goed. Ik gooi me vol op het fotograferen van het macro onderwaterleven.

24 oktober
Vandaag schijnt de zon uitbundig. We hadden een rustige nacht. Vandaag maken we 3 duiken rondom Mabul. Een mooie opbouw voor mij naar de 4 duiken morgen.
Alle 3 de duiken gaan goed. Bij de laatste duik merk ik wel dat ik echt langzaam naar boven moet want voor mijn gevoel duurt het te lang totdat mijn rechteroor popt.
We zagen o.a. grote groepen vissen, mantis garnalen, vele murenen en een cuddle fish. Natuurlijk was er ook het macroleven: naaktslakken, garnalen, zoals de orang-oetang garnaal.
Omdat het zo mooi weer was besloten we een rondje om het eiland te lopen. We liepen dwars door de kampung. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk. We waren de enige toeristen, ik zag geen andere “blanken” lopen. Ra kan zich verstaanbaar maken want Maleisisch lijkt op Indonesisch. Dat was handig.
Ik voelde me soms wel een indringer in het leven van locals. Veel gebeurt rondom het huis en ik loop daar als blanke langs en zie het gebeuren. Ook wel weer bijzonder. Overal waren kleine winkeltjes waar ze van alles verkochten. We volgden zoveel mogelijk de waterkant. Op de moslim begraafplaats waar we langskwamen waren kinderen aan het spelen tussen de grafen, de enige plek waar het nog een beetje groen was buiten het groen op de resorts.
Het rondje duurde wat langer dan gepland. Dus we moesten wel een beetje doorstappen want schemer kennen ze hier niet zo dichtbij bij de evenaar.
We lagen er na het eten weer vroeg in, duiken is toch weer intensief. En morgen de dag waar ik zo naar heb uitgekeken, 4 duiken op Sipadan.
Om 6.00 uur ontbijten en om 6.15 varen we naar Sipadan.

25 oktober
Het was weer raak vannacht, nu was het de wind die me midden in de nacht wakker maakte en al snel volgde weer de overvloedige regen. Gepaard met een beetje zenuwen zat ik dus om 5 uur met onze tijdelijke huiskat, die de stoel op de veranda in bezit had genomen, te kijken naar de regen.
Ontbijten lukte vervolgens niet echt. Gekleed in bikini en poncho nam ik plaats in de boot die mij met 6 anderen naar Sipadan bracht. Het regende nog een beetje en de zee was nog wat onrustig. Dus met 2 handen de boot vasthouden en de rit van 30 min uitzitten! En het was niet de regen waarvan ik kletsnat werd maar de golven die de boot binnensloegen.

Na ons te hebben ingeschreven op Sipadan en een uitgebreide briefing te hebben gehad over allerlei stromingen die je niet wilt meemaken maakten we ons gereed voor de eerste duik: Barracuda Point. Een van de sterattracties van Sipadan!
We waren nog geen 5 minuten onderwater of het was al een spektakel, een enorme school van honderden jackfish bevond zich om ons heen. Waanzinnig om er door heen te zwemmen en wij waren niet de enige die dat deden er zwommen ook een paar rifhaaien door heen. Het was een kleine chaos onderwater, alle vissen om me heen, stroming tegen en een duikgids die ik niet uit het oog moest verliezen. Maar wat een ervaring!
We bleven een tijdje bij de school en gingen toen de diepte in want we moesten nog wel even wat meters maken voor de vervolgduiken. Mijn duikcomputer tikte 28 meter aan toen ik een witpunthaai voorbij zag zwemmen. Wat was het toch weer heerlijk om te duiken en zoveel te zien!
Op een gegeven moment hoorden we getik op een tank, het communicatiemiddel tussen de 2 gidsen. Tijd om een andere route te kiezen en toen zagen we de sterattractie van Sipadan, een tornado van barracuda’s. Ook hier weer honderden die alsof ze geregisseerd werden keurig in een rondje zwommen waardoor je het visuele effect van een tornado krijgt.
Ongelofelijk zoveel barracuda’s! En normaal blijf je er uit de buurt, maar nu was het een magneet.
We genoten enkele minuten van het spektakel voordat ze weer verdwenen in de blauwe diepte.
De eerste duik was fantastisch! En helaas waren daarmee gelijk verwend.
De drie duiken die daar op volgden waren heerlijke duiken maar niet spectaculair. Twee keer gingen we in het blauwe, dus zonder referentiepunt, wachten of er iets uit de diepte omhoog zou komen zoals bijvoorbeeld hamerhaaien. Helaas niets van dat alles.
We zagen wel andere haaien en veel schildpadden wanneer rond de 10 m kwamen werd de onderwaterwereld steeds kleurrijker en uitbundiger. Zoveel vissen!
Ik merkte wel dat al het duiken steeds meer een beroep ging doen op mijn oren. Het opstijgen moest steeds langzamer.
Gelukkig heb ik alle dagen kunnen maken want ik had het zeker niet willen missen!

26 oktober

Alsof ik een marathon vorige dag had gelopen zo intens moe was ik. Ondanks die vermoeidheid wilde ik nog wel genieten van onze laatste uurtjes op Mabul.
Dus hebben we na het ontbijt nog even heerlijk met z’n tweeën gesnorkeld in het warme water.
En toen begon onze reisdag, om 10.30 uur op de boot daarna waren we om 14.00 uur op het vliegveld en uiteindelijk waren we om 19.00 uur weer terug in Kuala Lumpur en hadden we zo’n beetje alle vervoersmiddelen op deze dag gebruikt.
Terwijl onderweg waren naar ons hotel Had ik Ra verteld dat ik een hostel had geboekt in het kader van de laatste nacht de laatste centen. Hij keek dus ook een beetje raar op toen we voor een hoge torenflat stopten.
En zijn verbazing was enorm toen we de kamer binnen stapte. Een zee van ruimte met een gescheiden woonkamer en slaapkamer. De grootste verrassing openbaarde zich toen de gordijnen open gingen, we zaten namelijk op de 50e verdieping dus het uitzicht was adembenemend.
De sterattractie van dit hotel bevond zich een verdieping hoger: een infinty pool op de 51e verdieping met uitzicht op de skyline van Kuala Lumpur met de Petronas Twin Towers en de KLCC tower als iconische punten!
Wat een luxe afsluiter was dit!!

27 oktober
De laatste dag staat in het teken van koffer vullen! Kuala Lumpur is een shopstad bij uitstek.
We gaan vroeg de stad in maar natuurlijk niet voordat we nog even een daytime blik hebben geworpen op de skyline vanuit de infinity pool. En we waren best vroeg, maar wij waren niet de enige!
Het ontbijt bestond voor mij weer uit 2 roti met dal, Ra ging aan de nasi goreng met inktvis. Samen waren we voor iets meer dan 3 euro klaar.
Central market was de eerste bestemming om eens in te slaan.
Naast wat goede inkopen was er ook zo’n “hoe is het mogelijk” moment. We liepen de dames die we in Kuching bij de pizzaman hadden ontmoet en mee gekletst hadden hier weer tegen het lijf.
Time was ticking, dus door naar Chinatown om de nodige namaak te kopen. En je weet dat je strak moet onderhandelen daar! Dus ik verdiepte me eerst in de prijzen overal en ging dan de onderhandeling in. Vaak had ik wel het gevoel dat ik het onderste uit de kan haalde (al zal dat beslist niet zo zijn) maar ik wist ook maar al te goed wanneer ik een te hoge prijs had genoemd, want dan was er gelijk een deal.
Op een gegeven moment begon de lucht weer te betrekken na een stralende start van de dag. En natuurlijk hebben we dan niet onze poncho’s bij ons.....gelukkig wel wat ziplock zakjes dus paspoorten en smartphones waren veilig. Want inmiddels waren we al wel door de wol (regen) geverfd. De sluizen in de hemel gingen weer open. Tijd voor een Uber!
Onze tijd in Kuala Lumpur zat er op!
Een waanzinnige stad waar je alle kanten op kunt.
De vlucht van KL naar Jakarta was kort.
En daar hadden we ons 2e “hoe is het mogelijk” moment. Ik kwam de duikdames van het duikweekend op het Grevelingen tegen.
De vlucht naar Amsterdam leverde weer het gebruikelijke gevecht op. Na eerst weer elk standje te hebben uitgeprobeerd kom ik ook op deze vlucht tot de conclusie dat zittend slapen gewoon niet mijn ding is.
Een hele hoop andere zaken zijn gelukkig wel mijn ding geworden zoals: roti eten als ontbijt, insecten en spinnen van dichtbij fotograferen, hiken in de hitte met daarna een koude douche, samen verbazen over de uit het water stekende slurfjes en samen middenin de nacht genieten van de stromende regen.
Borneo heeft mij weer hele andere kanten van een reisavonstuur laten zien. En het smaakt naar meer....