Zoveel mooie plaatjes...
Blijf op de hoogte en volg Eugenie
25 November 2019 | Australië, Kangaroo Island
Zachtjes tikt de regen op het camperdak.... oooh shit nu moet ik eruit om mijn was te redden...of gewoon laten hangen...en nog lekker blijven liggen om 5.20 uur in de ochtend?!
Tja het leven van een camper vrouw gaat niet altijd over rozen.
Verder is het heerlijk toeven iedere ochtend. Rustig wakker, worden gordijntje open en lekker naar buiten turen, hoe relaxed kan het leven zijn.
Vanochtend verwen ik mezelf met een heerlijke douche en terwijl ik langsloop in mijn badjas kijkt een wallaby even op en gaat daarna weer rustig door met gras eten. Wat een leven!
Vroeg op betekent ook vroeg op pad en dus rijd ik om 8:00 uur met mijn camper richting de Remarkable Rocks. Ik ben overigens niet de enige die al vroeg wakker is langs de weg hoppen vele kangaroes voor mij uit wanneer ik aan kom rijden. Tja het heet niet voor niks Kangaroo island.
Inmiddels is het gestopt met regenen en verschijnen er zowaar blauwe plekjes in de bewolking. Wanneer ik bij de bijzonder gevormde rotsen aankom, zit er een kangaroe voor. Een echt Aussi plaatje!
En ik ben zowaar de eerste dus zijn de rotsen helemaal voor mij alleen en een paar kangaroes.
Ik wacht tot de zon doorbreekt en de rotsen door de rode mossen die er op gooien mooi oplichten, alsof ze van fluweel zijn.
Wanneer ik weer naar beneden loop zit er vlak bij de boardwalk een kangaroe rustig zijn ontbijt te eten. Ik ga er naast zitten en we kijken elkaar diep in de ogen. We zijn allebei niet van plan om te wijken. Helaas komen er wat luidruchtige mensen aan lopen waardoor de kangaroe het hazenpad kiest.
Bijzondere ontmoetingen weer...
Na deze wonderschone rotsen rijd ik naar Weirs Cove. Daar staat nog een huis van de vuurtorenwachters. Vroeger werd de bevoorrading gedaan door een takel die langs de steile klif naar beneden ging. Zelfs mensen werden tot 1930 omhoog getakeld.
Wanneer ik naar de zee kijk zie ik dat er een paar zeeleeuwen zwemmen. Een kolonie van de Nieuw-Zeelandse zeeberen (al vind ik Fur Seal beter klinken) zit vlakbij bij Admirals Arch.
Dat is dan ook de volgende stop die ik maak. Via de boardwalk kan je een heel eind naar beneden lopen. Er liggen tientallen zeeberen uit te rusten op de rotsen. Terwijl sommige anderen spelen in de rots poolen of in de woeste branding een kunsten vertonen. Een ongelofelijk gezicht hoe een zeebeer het juiste moment kiest om de woeste golven in te duiken. Wij mensen zouden direct verzuipen door de brute kracht van het water.
Wanneer ik nog verder naar beneden loop zie ik een immense boog in de rotsen met een geweldige doorkijk naar de oceaan.
En ook hier liggen de zeeberen te chillen.
Tijd om weer richting de andere kant van het eiland te rijden. Op ongeveer 1,5 uur rijden ligt Stokes Bay, een baai waar ze een soort afgesloten deel hebben gemaakt door rotsen in het water zodat je er veilig kunt zwemmen.
De weg naar het strandje is trouwens supergaaf! Het is een soort kruip door sluip door, door de rotsen en dan zie je ineens het wonderschone strand.
Ik steek mijn teen in het water om te voelen of het te doen is, alleen na mijn “hoe koud kan je het krijgen” duik ben ik minder snel geneigd om erin te springen. En mijn teen schreeuwt: Dit is heeeel koud!
Dus ik geniet nog even van het uitzicht en ga naar weer terug naar mijn camper.
Weer terug in de bewoonde wereld, Knightcote genaamd, duik ik even de supermarkt in voor wat boodschappen daarna rijd ik door naar American River wat bekend staat om zijn oesters en waar een campground is.
Ook hier weer lekker druk! Sterker nog het is gewoon weg uitgestorven en ik had me nog wel verheugd om nu eindelijk eens uit eten te gaan. Dat werd dus weer zelf koken.
Mijn campertje staat weer aan de waterkant dus dat word weer heerlijk wakker worden morgenvroeg terwijl de wind om me heen suist.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley